Bijna Kerst....

Lieve vrienden,

Lang niets van me laten horen, terwijl er veel is gebeurd, zowel qua werk als prive. Ik zal 2011 goed beginnen door over mijn werk te schrijven, omdat ik echt heel leuke dingen heb meegemaakt, maar vandaag alleen prive.

Laat me beginnen met Bert en Yolanda te bedanken voor hun reactie op mijn eerdere bericht. Het altijd fijn te zien dat deze website wordt gelezen.

Ik heb een heel moeilijke tijd doorgemaakt. In juni kreeg ik last van mijn kleine teen, zonder dat ik me kon herinneren hoe dat was ontstaan. Dan moeten we hier naar een kliniek in UB en daar werd ik eigenlijk zonder goede diagnose volgepompt met medicijnen en antibiotica. Hielp niets, kon alleen op blote voeten en slippers lopen en geen enkel ander schoeisel verdragen. Dan maar rusten was de reactie: hielp niets; dan maar zalf (teen zag vuurrood): hielp niets. Toen ben ik eerst op vakantie naar Nederland gegaan en heb er toen zelfs niet over gedacht om daar naar die teen te laten kijken, stom, maar heb wel een leuke tijd gehad. Terug in Mongolie naar het ziekenhuis in Nalaikh gegaan, omdat ik zelf inmiddels dacht dat het gebroken was. En ja de foto wees uit gebroken. Ik weer naar UB. Omdat ik niet van plan was die kliniek te verlaten voordat ze een foto hadden gemaakt of tenminste naar die van Nalaikh te kijken ging de dokter de directeur halen. Na een preek over het onbelangrijk zijn van je kleine teen zei ik: hak hem er als hij niet belangrijk is en ik er zoveel last van heb dan maar af. Dat waren kennelijk de toverwoorden om te besluiten om dan toch maar een foto te nemen (natuurlijk kijk je niet naar de foto van de conculega) en ja: gebroken. Het was inmiddels begin augustus.Een spalkje erom bestaande uit een stukje hout van een tong spatel en tape en instructies hoe ik dat zelf kon vervangen en weer ladingen medicijnen, waaronder pijnstillers. Toen ging ik pas echt door het lint van de pijn. 5 nachten op een stoel gezeten met mijn voeten op de grond, omdat dat de enige manier was om minder pijn te hebben. Het ziekenhuis in Nalaikh wilde me wel opnemen, zodat iemand voor me kon zorgen, maar ik bleef liever thuis. Elke dag kwam de ambulance me ophalen om een halve dag te werken (het hoogst noodzakelijke qua afspraken met minimaal lopen)en vrienden deden boodschappen voor me. Na 5 dagen ben ik maar weer terug gegaan naar UB, inmiddels total loss van slaapgebrek. Men wilde me eventueel wel in het gips zetten maar wilden eerst een CT scan maken en die door Koreaanse artsen laten beoordelen. De dag erop kreeg ik te horen dat het niet gebroken was, maar waarschijnlijk artritis. Artritis in je kleine teen en nergens anders? Hier vroeg men of de chirurg in Nalaikh er naar mocht kijken en toen ik naar UB moest om de uitslag te bespreken ging hij mee. Deze chirurg is erg goed en heeft ook een heel vervelende wond aan mijn hand vorig jaar zodanig behandeld dat de artsen in Nederland ervan stonden te kijken. Je kan je niet voorstellen hoe uit de hoogte de directeur van ie kliniek in UB mijn chirurg uit Nalaikh behandelde. Maar Nederlandse patienten zijn mondig. Mijn chirurg wilde intern onderzoek doen en bloed en urine tests, vanwege die diagnose "artritis" en wees meerdere keren zowel op de foto's als de scan aan waar de breuk zat in zijn ogen. Directeur UB kliniek boos omdat ik dat wel logish vond en van die kliniek kreeg ik weer ladingen medicijnen mee, dit keer voor artritis? Urine en bloed gaven geen afwijkingen te zien en inmiddels (eind augustus) VSO Nederland ingeschakeld. VSO Mongolie en VSO Nederland waren geweldig voor me en de mensen van het Havenziekenhuis in Rotterdam ook. Na vele mails heen en weer kreeg ik het medisch advies om naar Nederland te komen en 2 dagen later zat ik dankzij snel en goed werk van VSO Mongolie al in het vliegtuig.

Ik moet zeggen dat ik de laatste dagen voor mijn vertrek beslist onaangenaam ben geweest voor veel mensen in mijn omgeving door paniek en uitputting, maar iedereen bleef zo lief voor me!

Voor ik verder ga met deze ellende een heel lief tussendoortje. We kregen 2 ambulances van een Sumo worstelaar uit Nalaikh, die in de topsport in Japan zit. De manager van het ziekenhuis wilde dat ik bij de feestelijke uitreiking op het plein voor het cultureel centrum zou zijn en organiseerde een ambulance om me op te halen, zodat ik niet hoefde te lopen. Luidsprekers, dans, muziek, speeches van de burgemeester en de directeur van het ziekenhuis, lintjes doorknippen, zegenen van de auto's voor zo'n 200 tot 300 toegestroomde nieuwsgierigen. Echt feestelijk. Ineens moest ik mijn jas afgeven volgens Ankhaa. Waarom vroeg ik? Je wordt gevraagd naar voren te komen. En toen gebeurde er iets bijzonders en in mijn ogen genants. De burgemeester en de directeur begonnen mij in het zonnetje te zetten, terwijl het de dag van de Sumo worstelaar zou moeten zijn in mijn ogen. Ik kreeg een grote bos bloemen (hier heel duur) en een oorkonde en veel dank voor 4 jaar werk in Nalaikh. Moest natuurlijk wat zeggen en stond bijna met mijn mond vol tanden, maar wie mij goed kennen weten dat dat maar heel even duurt. Ik ging rechtstreeks naar de familie van de sumo worstelaar om hen te bedanken, daarna zei ik dat als er in Mongolie geen mensen waren zoals zij, als er geen mensen waren in Nalaikh (velen genoemd)die zich in wilden spannen om de situatie in Nalaikh te verbeteren ik net zo goed thuis had kunnen blijven, omdat ik in mijn eentje dat niet kan, maar mensen nodig heb die begrijpen wat ik kan inbrengen en er wat mee doen. Daarna mee dan 200 handen geschud van veel mensen die ik toen echt nog niet kende en als ere gast van de party als eerste passagier met een van de nieuwe ambulances met zwaailichten en al naar huis gebracht. 2 uur later werd ik gebeld dat ik om 5 uur klaar moest zitten met warme kleren. Ik dacht nu gaan we de nieuwe auto's vieren; nee dus. Men had een pichnick georganiseerd voor 10 mensen waar ik nauw mee heb samengewerkt de afgelopen 4 jaar, de enige van de ambulancedienst was de chauffeur van een van de nieuwe auto's en ik moet zeggen dat ik dat wel heel erg leuk vond (een beetje gerechtigheid). Tot in de nacht zaten we aan de rivier te feesten, maar ook te praten over wat er eigenlijk nog in Nalaikh moet gebeuren qua gezondheidszorg verbeteringen. Vier dagen later zat ik in het viegtuig naar Nederland.

Daar ben ik 5 weken geweest. Veel dagen met het openbaar vervoer naar Rotterdam voor allerlei onderzoeken. Bleek dat ik eigenlijk (men dacht ook nog aan misschien een beet van iets in de rivier die ik overgestoken was of andere oorzaken, dus heel grondig onderzoek)helemaal gezond ben,alleen een gebroken teenbotje. Eerst ook even een spalk geprobeerd, maar toen nam de pijn weer toe en uit eindelijk gips gekregen. En ik kon lopen zonder pijn!!!!!

Een week voor vertrek gecontroleerd en er bleek botgroei te zijn ontstaan, dus mocht ik terug naar Mongolie op 13 oktober, maar nog wel 4 weken gips. Dat werden er 6, omdat de chirurg in Nalaikh het herstel niet voldoende vond om het eraf te halen. Samen na 6 weken naar het trauma ziekenhuis van UB, zijn opleidingsziekenhuis, geweest voor digitale foto's en toen mocht het eraf. Weten jullie hoe een voet met 8 weken gips ruikt? Beter van niet. Dat ziekenhuis is trouwens erg goed. Heb 2 Nederlanders gesproken die daar waren behandeld en in Nederland te horen kregen dat zij het niet beter hadden kunnen doen. Goed he?

Nu is het winter en het is nog niet helemaal geheeld, maar ik kan zonder enige pijn mijn bergschoenen dragen. Na 6 maanden schoenen aan kunnen en kunnen lopen en slapen zonder pijn is zo iets bijzonders. Ik heb het de eerste weken wel van de daken kunnen schreeuwen: Ik kan schoenen aan zonder pijn, ik kan lopen zonder pijn, ik kan slapen! Andere schoenen durf ik nog niet omdat ik het niet wil verpesten. De winter is lang en in maart ga ik wel weer foto's maken om te kijken of het goed is.

Na 2 jaar met Kerst en Oud en Nieuw in Nederland te zijn geweest heb ik besloten nu hier te blijven. Nu rest mij jullie een heel fijne Kerst toe te wensen met sneeuw, maar niet zoveel dat jullie jullie familie en vrienden niet kunnen bezoeken. Stuur een vuurpijn af met oud en nieuw voor mijn vrienden in Mongolie OK? Stuur me foto's van jullie kerst en of oud en nieuw via mijn email, niet deze website, om te laten zien dat nederland verbonden is met Mongolie. (email: vliet.adavan@gmail.com)

Waarom? In Mongolie heb je twee families. De familie van jezelf en je echtgenoot of echtgenote en de mensen in de organisatie waar je werkt. Ik heb hier dus 3 families (het Nalaikh ziekenhuis, de blinden organisatie en de rolstoel gebruikers) en die wil ik graag laten zien wat mijn familie en vrienden in Nederland betekenen voor mij.

Lang verhaal. Moest het even kwijt. Maar ben gelukkig hier en dat wilde ik ook even laten weten.

Liefs Ada