Het was stil aan de overkant
Blijf op de hoogte en volg Ada
29 Augustus 2008 | Mongolië, Ulaanbaatar
Beste familie en vrienden,
Ja het was even stil aan de overkant sinds 7 juni. Want er is heel veel gebeurd om stil van te worden. Ik schrijf het maar even op in chronologische volgorde.
Alles in juni stond in het teken van de taining “client friendly” en de afronding van het eerste jaar van het vrijwilligers project. Zelf dacht ik, daar ga ik begin juli over schrijven, omdat het dan wat rustiger werd, maar je hebt niet alles in de hand zo bleek.
De trainingen verliepen wat moeizaam qua planning, omdat de directie wilde dat alles in vrije tijd plaatsvond. Voor ons niet leuk, maar voor de dokters en verpleegkundigen natuurlijk ook niet. Daarom ben ik ook aan de slag gegaan om te proberen er een zogenaamde kredit training van te maken. Dat is vergelijkbaar met het Nederlandse systeem waarbij dokters en verpleegkundigen bepaalde trainingspunten moeten halen om geregistreerd te blijven. Meestal moeten de mensen hier er zelf voor betalen, maar als ik het onder die voorwaarde mag geven, komen ze graag, omdat het dan gratis is. De procedure loopt nog en dus zijn we tijdelijk gestopt met de uitvoering in afwachting van het besluit van de betreffende commissie.
Nadat we de vrijwilligers het eind examen hadden afgemomen zijn we alle locaties af gegaan om hun praktijkwerk na te gaan. Dat bleek een groot succes te zijn. We hadden 11 criteria om hun werk te beoordelen en ze scoorden (op twee na) allen boven gemiddelde. De resultaten zouden worden gevierd op 27 juni. Voor de geslaagden voor het eindexamen hebben we een diploma voorbereid, de goede resultaten uit de praktijk werden met een certificaat beloond en verder werden de beste volunteers van het seizoen beloond met een kleine toelage. We organiseerden een zaal, de uitnodigingen en muziek en hapjes om het echt feestelijk af te sluiten op 27 juni.
Op 20 juni kwam het Rode Kruis langs. Ze wilden een project opstellen en in juli tot en met september implementeren over de preventie van besmettelijke ziekten als de hand-voet-en mond infectie waar ik al eerder over schreef en die dodelijk kan zijn voor kinderen. Of we even wilden helpen met het opstellen van een plan en 30 vrijwilligers konden inzetten hiervoor. De financiele support was aanzienlijk voor Mongoolse begrippen, we hadden al verschillende meldingen in Nalaikh en...... dan zeg je dus geen nee. En soms kun je in Mongolie dus echt heeeeel erg snel zaken doen. Op donderdag kwamen ze met het verzoek, op vrijdag hadden we een eerste bijeenkomst met de projectgroep van Rode Kruis, een manager van de polikliniek en twee infectie dokters waarin we de onderzoekstaken verdeelden. Op zaterdag heb ik een opzetje gemaakt n.a.v. die eerste bespreking, op maandag ochtend had Anchaa alles vertaald in het Mongools, maandag middag kwam de projectgroep weer bijelkaar en werd er aanvullende informatie gegeven en commentaar op mijn eerste opzet. Dinsdag morgen hadden Anchaa en ik allles aangepast en ’s middags was de laatste check. Nadat iedereen akkoord ging nam het Rode Kruis het voorstel mee, om de afspraken over de besteding van het geld uit te werken en het voorstel te overhandigen aan hun hoofdkantoor en de hoofdsponsor, het Rode Kruis China. Woensdag de 25ste kregen we te horen dat het hoofdkantoor in Ulaanbaatar het voorstel had geaccepteerd en we per 1 juli konden beginnen met de uitvoering. Bovendien kregen we naast het gevraagde budget nog allerlei extratjes voor de vrijwilligers en de getroffen families. Inmiddels is de eerste maand geevalueerd en de uitkomsten overtreffen de verwachtingen van het Rode Kruis, zoals de directeur Mongolie zei toen hij even langswipte om ons te complementeren met de opzet, organisatie en de eerste fase uitvoering. We hebben dus vrienden voor het leven gemaakt en iedereen is hier erg blij mee.
Vrijdag 27 juni was D-day, maar helaas kon ik er zelf niet zijn. In de nacht van dinsdag ervoor kreeg ik namelijk een telefoontje uit nederland dat mijn moeder met de ambulance naar het ziekenhuis was gebracht met mogelijk ernstige hartklachten. De situatie leek op dat moment erg kritiek en dus besloot ik in overleg met VSO zo snel mogelijk naar Nederland af te reizen. Na een hectische woensdag waarin ik met alle managers van de lopende projecten gesprekken voerden om het lopende werk over te dragen en verder alles in handen gaf van Anchaa, pakte ik mijn koffer en ging naar Nederland. Na allerlei onderzoeken bleek het gelukkig niet een direct hartprobleem te zijn maar heeft mijn moeder problemen met haar ademhaling met allerlei gevolgen die lijken op een hartinfarct. Veel vrienden en familieleden weten niet eens dat ik in Nederland was, omdat dit bezoek meer stond in het teken van bezoeken aan mijn moeder, mijn dochter, enkel prive-zaken die ik nu ook zelf kon regelen en de mensen die zo hard werken om containers vol met goederen naar Mongolie te sturen. Het waren drukke weken en voor ik het wist was ik al weer in Mongolie, deze keer echter zonder koffer. Na veel heen en weer gebel kwam mijn grijze reisgenoot twee weken later toch eindelijk in Ulaanbaatar aan.
En in Mongolie? Ik was meer dan verbaasd. Anchaa had samen met de manager Sociale gezondheidszorg alles van de vrijwilligersdag perfect geregeld, foto’s gemaakt en sociale contacten onderhouden. Ze is werkelijk goud! En...... alles geregeld met de manager ziekenhuis om de containers in Nalaikh te krijgen. De dag van aankomst kwam ik een totaal verbouwereerde Oyunchimeg, manager ziekenhuis, tegen. Ze hadden 1 container opengemaakt, degene vol met linnengoed en kleding en hadden nog nooit 6000 handdoeken tegelijk gezien. Praktisch als ze is had ze een kamer ontruimd en van alle verschillende dingen in die container stapeltjes eruit gehaald om eerst eens rustig te bekijken wat ze er allemaal mee kunnen. Ze had allerlei plannen, maar was bang dat ik dat niet goed zou vinden. Natuurlijk vind ik alles goed. Het zijn haar spullen en zij weet het beste wat nodig is. Beste Jan, de donor van deze container, ze hebben een deel van je handdoeken verknipt en vernaaid om alle stoelen te bekleden, we hebben nu een volledig wit-groen ziekenhuis, waar je ook komt. Sommige bedgordijnen hangen nu voor de ramen, omdat het prima zonwering is, een deel van de operatiekleding, die wij voor patienten gebruiken in Nederland wordt nu gebruikt om de buitenkleding van bezoekers op sommige afdelingen af te schermen en de katoenen kinderdekentjes worden deels gebruikt om pasgeboren baby’s in te bakeren. Kortom, ze zijn er heel erg gelukkig mee. De tweede container hebben we voor het grootste deel in een dag geamelijk geleegd. Gezamenlijk betekent met 3 ambulance busjes, die af en toe weg moesten voor een oproep, met 5 mensen van de ambulancedienst en de garagemonteur, met 7 mensen van de ziekenhuis staf en Oyunchemeg, Anchaa en ik. Onze taak bestond uit het dirigeren in welke auto, naar welke locatie en afvinken op de lijst. Bilgee, de coordinator van de chauffeurs, zijn schoonmoeder zorgde voor warme drankjes, verder gingen er liters water door, want de mussen vielen van het dak bij meer dan 30 graden en de chashaa poes meende dat de container een uitgelezen plek was om te spelen en liep dus heerlijk voor onze voeten. Om 19.00 (we waren om 7.00 begonnen) was de linnengoed container helemaal leeggehaald en weer volgezet met alle electrische apparatuur en PC spullen. Jaque, nooit meer zoveel in een keer sturen, we hebben ons tandjes gesjouwd. Alle andere dingen waren direct naar een afdeling gebracht of in de centrale ruimte die ik nog altijd moet renoveren (geen geld nog) voor de sociale werkplaats.
Het is inmiddels 26 augustus en we zijn nog steeds bezig om allerlei dingen uit te zoeken en eerlijk te verdelen. Het is gewoon te veel om op te noemen. Maar ik geef een paar voorbeelden. Dermatologie en de kraamafdeling hebben nu een eigen wasmachine. Fysiotherapie is dolgelukkig met de sportartikelen. De po-stoelen, douchestoelen, rolstoelen zijn dankbaar in gebruik genomen door verschillende afdelingen. De kinderafdeling is druk bezig hun activiteiten kamer in te richten met al het speelgoed, spelletjes, knuffels en het “klimrek”. Infectie-afdeling heeft de nachtkasjes gekregen. Elk gebouw heeft nu een copieermachine, printers en meerdere PC’s. Elke hoofdingang heeft een perfecte deurmat, de garage heeft nu eigen gereedschap, facilitair heeft ook allerlei eigen gereedschap en zijn heel blij met de cementtonnen. Er was zoveel voor kinderen dat we de poli en de vaccinatie kamer en alle huisartsenposten ook een doos konden geven en een deel van het linnengoed. Overal hangen nu dispensers met papieren handdoekjes en met WC papier, overal staan afvalemmers en hebben de schoonmaaksters moppen en ander schoonmaakmateriaal. En dit is nog maar een korte impressie over wat de komst van al die goederen voor “mijn Nalaikh” betekent.
Er was nog iets anders deze periode, helaas. We hadden de viering van het 70-jarig bestaan van de gezondheidszorg in Mongolie wat gevierd wer met een sportweekend ten noorden van Ulaanbaatar. Met 2 bsujes en een klein vrachtautotje gingen we erheen met 12 sporters, supporters en enkele managers. Helaas eindigde dit leuke weekend in een autocrash 3 km voor Nalaikh tussen het vrachtautotje en een van de ambulances, doordat van het vrachtautootje een wiel afbrak, probeerde niet in een diepe greppel terecht te komen, maar uiteindelijk toch over de kop sloeg. 5 collega’s waren zwaargewond en wat je altijd zult zien, uitgerekend mensen met een laag inkomen, twee met een gehandicapte echtgenoot, en 1 met een werkloze echtgenoot. Natuurlijk zijn ze allemaal opgenomen, hebben onderzoeken gehad in UB, en worden voorzover dat hier kan goed verzorgd in het ziekenhuis, maar.... De verzekering betaalt niet alles en je salaris wordt ook niet doorbetaald, al krijgen ze in dit geval wel iets extras van het ziekenhuis. En dan is het fijn dat Sandra, de dochter van je vriendin een persoonlijke doos in de container heeft gestuurd. Ik heb ze allemaal iets kunnen geven voor hun kinderen, zoals speelgoed en kleertjes. Dank Sandra, ze waren er erg blij mee. En omdat ik in Nederland ook wat geld had “verdiend” kan ik twee dames financieel helpen hun gebit te laten renoveren, iets wat ze zelf nooit zouden kunnen betalen, en kon ik een nekfixatie kopen voor een andere collega en een rugfixatie voor een andere. Dus ook in deze zeer trieste situatie is de steun uit Nederland weer heel goed terecht gekomen. Dank aan mijn “werkgevers” in Nederland namens hen.
En nu? Morgen ga ik de ouders van Oyunchimeg bezoeken, dat zijn herders met veel paarden en koeien die gedurende de zomer in de buurt van Nalaikh verblijven, en ik hoop dat ik voor de eerste keer in mijn leven paarden mag melken. Het weekend ga ik wilde bessen plukken met een paar collega’s, zodat ik mijn eigen ingemaakte fruit voorraad voor de winter bij elkaar kan sprokkelen, lijkt me erg leuk.
En verder hebben we voor volgende week afspraken gemaakt voor de doorstart van het vrijwilligers project, ben ik een boek hierover aan het schrijven en gaan we in september ook verder met alle projectvoorstellen en wil ik eindelijk wat actiever op zoek naar donors voor de sociale werkplaats. Kortom, werk zat naast alle leuke dingen die elke keer op mijnpad komen.
Ik hoop dat het bij jullie beter mensen weer is dan bij ons, want hier is het beestenweer, waar ze overigens wel blij mee zijn, omdat het goed is voor dit toch wel erg droge land, en dus klagen we er niet over. Overigens wel eens een sneeuwbui gezien in augustus? Ik dus wel, gisternacht.
Nou ja, september kan heel mooi zijn en wat gisteren viel, valt vandaag niet.
Groetjes en nogmaals dank aan alle gulle gevers. Ada
Ja het was even stil aan de overkant sinds 7 juni. Want er is heel veel gebeurd om stil van te worden. Ik schrijf het maar even op in chronologische volgorde.
Alles in juni stond in het teken van de taining “client friendly” en de afronding van het eerste jaar van het vrijwilligers project. Zelf dacht ik, daar ga ik begin juli over schrijven, omdat het dan wat rustiger werd, maar je hebt niet alles in de hand zo bleek.
De trainingen verliepen wat moeizaam qua planning, omdat de directie wilde dat alles in vrije tijd plaatsvond. Voor ons niet leuk, maar voor de dokters en verpleegkundigen natuurlijk ook niet. Daarom ben ik ook aan de slag gegaan om te proberen er een zogenaamde kredit training van te maken. Dat is vergelijkbaar met het Nederlandse systeem waarbij dokters en verpleegkundigen bepaalde trainingspunten moeten halen om geregistreerd te blijven. Meestal moeten de mensen hier er zelf voor betalen, maar als ik het onder die voorwaarde mag geven, komen ze graag, omdat het dan gratis is. De procedure loopt nog en dus zijn we tijdelijk gestopt met de uitvoering in afwachting van het besluit van de betreffende commissie.
Nadat we de vrijwilligers het eind examen hadden afgemomen zijn we alle locaties af gegaan om hun praktijkwerk na te gaan. Dat bleek een groot succes te zijn. We hadden 11 criteria om hun werk te beoordelen en ze scoorden (op twee na) allen boven gemiddelde. De resultaten zouden worden gevierd op 27 juni. Voor de geslaagden voor het eindexamen hebben we een diploma voorbereid, de goede resultaten uit de praktijk werden met een certificaat beloond en verder werden de beste volunteers van het seizoen beloond met een kleine toelage. We organiseerden een zaal, de uitnodigingen en muziek en hapjes om het echt feestelijk af te sluiten op 27 juni.
Op 20 juni kwam het Rode Kruis langs. Ze wilden een project opstellen en in juli tot en met september implementeren over de preventie van besmettelijke ziekten als de hand-voet-en mond infectie waar ik al eerder over schreef en die dodelijk kan zijn voor kinderen. Of we even wilden helpen met het opstellen van een plan en 30 vrijwilligers konden inzetten hiervoor. De financiele support was aanzienlijk voor Mongoolse begrippen, we hadden al verschillende meldingen in Nalaikh en...... dan zeg je dus geen nee. En soms kun je in Mongolie dus echt heeeeel erg snel zaken doen. Op donderdag kwamen ze met het verzoek, op vrijdag hadden we een eerste bijeenkomst met de projectgroep van Rode Kruis, een manager van de polikliniek en twee infectie dokters waarin we de onderzoekstaken verdeelden. Op zaterdag heb ik een opzetje gemaakt n.a.v. die eerste bespreking, op maandag ochtend had Anchaa alles vertaald in het Mongools, maandag middag kwam de projectgroep weer bijelkaar en werd er aanvullende informatie gegeven en commentaar op mijn eerste opzet. Dinsdag morgen hadden Anchaa en ik allles aangepast en ’s middags was de laatste check. Nadat iedereen akkoord ging nam het Rode Kruis het voorstel mee, om de afspraken over de besteding van het geld uit te werken en het voorstel te overhandigen aan hun hoofdkantoor en de hoofdsponsor, het Rode Kruis China. Woensdag de 25ste kregen we te horen dat het hoofdkantoor in Ulaanbaatar het voorstel had geaccepteerd en we per 1 juli konden beginnen met de uitvoering. Bovendien kregen we naast het gevraagde budget nog allerlei extratjes voor de vrijwilligers en de getroffen families. Inmiddels is de eerste maand geevalueerd en de uitkomsten overtreffen de verwachtingen van het Rode Kruis, zoals de directeur Mongolie zei toen hij even langswipte om ons te complementeren met de opzet, organisatie en de eerste fase uitvoering. We hebben dus vrienden voor het leven gemaakt en iedereen is hier erg blij mee.
Vrijdag 27 juni was D-day, maar helaas kon ik er zelf niet zijn. In de nacht van dinsdag ervoor kreeg ik namelijk een telefoontje uit nederland dat mijn moeder met de ambulance naar het ziekenhuis was gebracht met mogelijk ernstige hartklachten. De situatie leek op dat moment erg kritiek en dus besloot ik in overleg met VSO zo snel mogelijk naar Nederland af te reizen. Na een hectische woensdag waarin ik met alle managers van de lopende projecten gesprekken voerden om het lopende werk over te dragen en verder alles in handen gaf van Anchaa, pakte ik mijn koffer en ging naar Nederland. Na allerlei onderzoeken bleek het gelukkig niet een direct hartprobleem te zijn maar heeft mijn moeder problemen met haar ademhaling met allerlei gevolgen die lijken op een hartinfarct. Veel vrienden en familieleden weten niet eens dat ik in Nederland was, omdat dit bezoek meer stond in het teken van bezoeken aan mijn moeder, mijn dochter, enkel prive-zaken die ik nu ook zelf kon regelen en de mensen die zo hard werken om containers vol met goederen naar Mongolie te sturen. Het waren drukke weken en voor ik het wist was ik al weer in Mongolie, deze keer echter zonder koffer. Na veel heen en weer gebel kwam mijn grijze reisgenoot twee weken later toch eindelijk in Ulaanbaatar aan.
En in Mongolie? Ik was meer dan verbaasd. Anchaa had samen met de manager Sociale gezondheidszorg alles van de vrijwilligersdag perfect geregeld, foto’s gemaakt en sociale contacten onderhouden. Ze is werkelijk goud! En...... alles geregeld met de manager ziekenhuis om de containers in Nalaikh te krijgen. De dag van aankomst kwam ik een totaal verbouwereerde Oyunchimeg, manager ziekenhuis, tegen. Ze hadden 1 container opengemaakt, degene vol met linnengoed en kleding en hadden nog nooit 6000 handdoeken tegelijk gezien. Praktisch als ze is had ze een kamer ontruimd en van alle verschillende dingen in die container stapeltjes eruit gehaald om eerst eens rustig te bekijken wat ze er allemaal mee kunnen. Ze had allerlei plannen, maar was bang dat ik dat niet goed zou vinden. Natuurlijk vind ik alles goed. Het zijn haar spullen en zij weet het beste wat nodig is. Beste Jan, de donor van deze container, ze hebben een deel van je handdoeken verknipt en vernaaid om alle stoelen te bekleden, we hebben nu een volledig wit-groen ziekenhuis, waar je ook komt. Sommige bedgordijnen hangen nu voor de ramen, omdat het prima zonwering is, een deel van de operatiekleding, die wij voor patienten gebruiken in Nederland wordt nu gebruikt om de buitenkleding van bezoekers op sommige afdelingen af te schermen en de katoenen kinderdekentjes worden deels gebruikt om pasgeboren baby’s in te bakeren. Kortom, ze zijn er heel erg gelukkig mee. De tweede container hebben we voor het grootste deel in een dag geamelijk geleegd. Gezamenlijk betekent met 3 ambulance busjes, die af en toe weg moesten voor een oproep, met 5 mensen van de ambulancedienst en de garagemonteur, met 7 mensen van de ziekenhuis staf en Oyunchemeg, Anchaa en ik. Onze taak bestond uit het dirigeren in welke auto, naar welke locatie en afvinken op de lijst. Bilgee, de coordinator van de chauffeurs, zijn schoonmoeder zorgde voor warme drankjes, verder gingen er liters water door, want de mussen vielen van het dak bij meer dan 30 graden en de chashaa poes meende dat de container een uitgelezen plek was om te spelen en liep dus heerlijk voor onze voeten. Om 19.00 (we waren om 7.00 begonnen) was de linnengoed container helemaal leeggehaald en weer volgezet met alle electrische apparatuur en PC spullen. Jaque, nooit meer zoveel in een keer sturen, we hebben ons tandjes gesjouwd. Alle andere dingen waren direct naar een afdeling gebracht of in de centrale ruimte die ik nog altijd moet renoveren (geen geld nog) voor de sociale werkplaats.
Het is inmiddels 26 augustus en we zijn nog steeds bezig om allerlei dingen uit te zoeken en eerlijk te verdelen. Het is gewoon te veel om op te noemen. Maar ik geef een paar voorbeelden. Dermatologie en de kraamafdeling hebben nu een eigen wasmachine. Fysiotherapie is dolgelukkig met de sportartikelen. De po-stoelen, douchestoelen, rolstoelen zijn dankbaar in gebruik genomen door verschillende afdelingen. De kinderafdeling is druk bezig hun activiteiten kamer in te richten met al het speelgoed, spelletjes, knuffels en het “klimrek”. Infectie-afdeling heeft de nachtkasjes gekregen. Elk gebouw heeft nu een copieermachine, printers en meerdere PC’s. Elke hoofdingang heeft een perfecte deurmat, de garage heeft nu eigen gereedschap, facilitair heeft ook allerlei eigen gereedschap en zijn heel blij met de cementtonnen. Er was zoveel voor kinderen dat we de poli en de vaccinatie kamer en alle huisartsenposten ook een doos konden geven en een deel van het linnengoed. Overal hangen nu dispensers met papieren handdoekjes en met WC papier, overal staan afvalemmers en hebben de schoonmaaksters moppen en ander schoonmaakmateriaal. En dit is nog maar een korte impressie over wat de komst van al die goederen voor “mijn Nalaikh” betekent.
Er was nog iets anders deze periode, helaas. We hadden de viering van het 70-jarig bestaan van de gezondheidszorg in Mongolie wat gevierd wer met een sportweekend ten noorden van Ulaanbaatar. Met 2 bsujes en een klein vrachtautotje gingen we erheen met 12 sporters, supporters en enkele managers. Helaas eindigde dit leuke weekend in een autocrash 3 km voor Nalaikh tussen het vrachtautotje en een van de ambulances, doordat van het vrachtautootje een wiel afbrak, probeerde niet in een diepe greppel terecht te komen, maar uiteindelijk toch over de kop sloeg. 5 collega’s waren zwaargewond en wat je altijd zult zien, uitgerekend mensen met een laag inkomen, twee met een gehandicapte echtgenoot, en 1 met een werkloze echtgenoot. Natuurlijk zijn ze allemaal opgenomen, hebben onderzoeken gehad in UB, en worden voorzover dat hier kan goed verzorgd in het ziekenhuis, maar.... De verzekering betaalt niet alles en je salaris wordt ook niet doorbetaald, al krijgen ze in dit geval wel iets extras van het ziekenhuis. En dan is het fijn dat Sandra, de dochter van je vriendin een persoonlijke doos in de container heeft gestuurd. Ik heb ze allemaal iets kunnen geven voor hun kinderen, zoals speelgoed en kleertjes. Dank Sandra, ze waren er erg blij mee. En omdat ik in Nederland ook wat geld had “verdiend” kan ik twee dames financieel helpen hun gebit te laten renoveren, iets wat ze zelf nooit zouden kunnen betalen, en kon ik een nekfixatie kopen voor een andere collega en een rugfixatie voor een andere. Dus ook in deze zeer trieste situatie is de steun uit Nederland weer heel goed terecht gekomen. Dank aan mijn “werkgevers” in Nederland namens hen.
En nu? Morgen ga ik de ouders van Oyunchimeg bezoeken, dat zijn herders met veel paarden en koeien die gedurende de zomer in de buurt van Nalaikh verblijven, en ik hoop dat ik voor de eerste keer in mijn leven paarden mag melken. Het weekend ga ik wilde bessen plukken met een paar collega’s, zodat ik mijn eigen ingemaakte fruit voorraad voor de winter bij elkaar kan sprokkelen, lijkt me erg leuk.
En verder hebben we voor volgende week afspraken gemaakt voor de doorstart van het vrijwilligers project, ben ik een boek hierover aan het schrijven en gaan we in september ook verder met alle projectvoorstellen en wil ik eindelijk wat actiever op zoek naar donors voor de sociale werkplaats. Kortom, werk zat naast alle leuke dingen die elke keer op mijnpad komen.
Ik hoop dat het bij jullie beter mensen weer is dan bij ons, want hier is het beestenweer, waar ze overigens wel blij mee zijn, omdat het goed is voor dit toch wel erg droge land, en dus klagen we er niet over. Overigens wel eens een sneeuwbui gezien in augustus? Ik dus wel, gisternacht.
Nou ja, september kan heel mooi zijn en wat gisteren viel, valt vandaag niet.
Groetjes en nogmaals dank aan alle gulle gevers. Ada
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
