April, lente is begonnen, tijd is omgevlogen

Hallo vrienden, familie en bekenden,

Het lijkt dat ik er een gewoonte van ben gaan maken om maar 1 x per twee maanden te schrijven, maar dat is niet de bedoeling en heeft dit keer een speciale reden, die ik graag even wil uitleggen. In september vorig jaar had ik alle afdelingen gevraagd om een lijst op te stellen van goederen, instrumenten, meubilair, en wat ze maar goed konden gebruiken om hun werk en werklocatie te verbeteren. Dat was naar aanleiding van gesprekken met vrienden die wel rond wilden kijken of ze dit soort zaken zouden kunnen bemachtigen op op te sturen per container. Ook ontving ik van verschillende kanten donaties voor mijn werk en het voelde bij mij aan de ene kant goed dat men mij zo vertrouwde, maar aan de andere kant niet goed dat het allemaal rechtstreeks aan mij werd gegeven, zonder dat ik er officieel verantwoording over af hoefde te leggen. Bij mijn volgende bezoek lang gepraat met mijn zusje Joke en “haar” Hans en een paar andere vrienden. Uiteinelijk besloten een stichting op te richten en die is er nu. De “Stichting Nalaikh Mongolie” met een officieel bestuur waar ik geen deel van uit maak. Dat heeft, zoals jullie wel kunnen begrijpen heel veel energie van de betrokkenen opgeslokt en ik wil met name hier Abe noemen, die er zo ongeveer een dagtaak aan had om iedereen die hij kende te benaderen om dit van de grond te krijgen tegen heel minimale kosten. Overigens liet hij me tijdens mijn laatste bezoek zien hoe je via Google Earth op het internet helemaal kan inzoemen op Nalaikh en zag ik mijn huis vanuit de lucht, erg leuk denk ik voor mensen die willen weten waar dat Nalaikh nou eigenlijk precies ligt.

Maar dat was nog niet alles en ik schrijf er nu pas over omdat lang onzeker was of het allemaal wel zou lukken. Goederen verzamelen is een ding, maar het in een container naar Nalaikh sturen is nog een heel ander verhaal. Hoe kom je aan een container, waar kan je die neerzetten om te laden, hoe krijg je hem daar en daarna naar de haven, hoe krijg je hem getransporteerd en hoe ga je dat betalen, waren de vragen waarmee we werden geconfronteerd. En toen ontstond er iets wat ik tot op de dag van vandaag maar nauwelijks kan geloven en ik moet hier melden dat Hans de bezielende motor was die dag en nacht mensen benaderde en nooit opgaf, ondanks teleurstellingen die er natuurlijk ook waren. Van werkelijk alle kanten kregen we hulp. We kregen een container van een bouwbedrijf, een transporteur vervoerde de container gratis, de camping eigenaar waar Joke en Hans wonen liet de container gratis op zijn terrein toe, een kraanbedrijf verzorgde het takelwerk en een transporteur zorgde voor adviezen omtrent papieren en registraties en wilde het transport verzorgen tegen een werkelijk heel lage prijs. Moet ik hier ook even vermelden dat een notaris ons gratis hielp om de Stichting op te richten en te registreren. En toen bedacht mijn broer Jan dat hij een container vol met linnengoed en ziekenhuis kleding wel aan de Stichting kon geven, dus hadden we er twee. Marie, mijn vriendin, Abe, Joke, Hans en een legertje vrienden en familie verzamelde in record tijd genoeg spullen om de andere container te laden en op 16 maart jongstleden zijn ze uit Rotterdam vertrokken en inmiddels in China aangekomen om per spoor naar Mongolie te komen, waar ze half mei worden verwacht.

Het is niet te beschrijven hoe men hier in Nalaikh reageerde toen ze het nieuws hoorden en de lijsten lazen van de inhoud van de containers. Het werd vooral heel erg stil, omdat men hier niet kan geloven dat totaal vreemde mensen zoveel willen doen voor hun Nalaikh. Dat men in Nederland ook zo goed begrijpt waar ze hier mee worden geconfronteerd. Zo zitten er in de container ook computers en gereedschappen voor facilitair en de garage, gereedschap dat er bijna niet is en geen budget om het aan te schaffen, terwijl er wel personeel is om het te gebruiken. De ziekenhuis manager viel bijna van haar stoel toen ze hoorde hoeveel linnengoed en kleding onderweg was, iets waar hier chronisch gebrek aan is. Een voorbeeld: Volgens de regels moet het ziekenhuis het personeel elk half jaar nieuwe kleding geven, maar het ziekenhuis krijgt geen budget om het te kopen. Zo zijn er veel regels die niet kunnen worden geimplementeerd omdat het bijbehorende budget er domweg niet is. Het enige btoereikende udget is het budget voor salarissen, die wel wat opgetrokken zijn het laatste jaar, maar in vergelijking met andere sectoren nog steeds erg laag. In Mongolie mag je een bepaald budget niet voor andere dingen gebruiken, alles is gemarkeerd. Het budget voor medicijnen is tevens bedoeld voor instrumenten en net aan toereikend voor medicijnen, dus worden er nauwelijks instrumenten aangeschaft. Het budget voor facilitair (we hebben ¼ gekregen van wat we hadden aangevraagd, is ook bestemd voor kleding, we hebben niet eens genoeg om alle reparaties aan de erg oude gebouwen uit te voeren, laat staan dat we iets kunnen renoveren en gereedschap kan helemaal niet worden gekocht.

Wel dit alles vereiste een intensieve communicatie tussen Mongolie en Nederland en daarnaast waren er andere dingen hier die veel tijd opslokten, ook in het weekend, zodat ik echt niet eerder tijd had. Sorrie, want ik weet hoe jullie meeleven.

In februari, maart en april ben ik druk bezig geweest met de resultaten van de trainingen die ik heb gegeven over verbeteringen via het opstellen van project voorstellen. Na die trainingen kwamen van alle afdelingen managers om over ideeen te praten, ben ik met hen naar andere ziekenhuizen, provincie ziekenhuizen en gespecialiseerde klinieken, geweest om te kijken hoe zij het hebben georganiseerd en geimplementeerd en overal relaties gelegd voor verdere samenwerking. Dat laatste is belangrijk, omdat we vaak ook de kennis missen voor vernieuwingen in services of diagnose. Zo zijn inmiddels twee verpleegkundigen opgeleid tot sociaal psychiatrisch verpleegkundige, een opleiding in het Nationale Psychiatrische ziekenhuis van Mongolie, opgesteld door de wereld gezondheidsorganisatie (WHO) en betaald door VSO Mongolie. Het was de eerste opleiding met deze inhoud in Mongolie en het was uniek dat we mee mochten doen. Onze verpleegkundigen zijn zeer gemotiveerd, hebben de kans goed benut en kwamen op 14 april als de besten uit de bus met een score van 90% en hoger op het eindexamen. Ze hebben inmiddels ook al een werkplan opgesteld en gaan deze week al beginnen met de behandelingen. Petje af voor hen. Het ziekenhuis heeft gevraagd of ik trainingen wil geven over client vriendelijke gezondheidszorg, een hot item hier vanuit de overheid, maar geen trainingsmateriaal om het handen en voeten te geven, ook niet in de opleidingen voor dokters en verpleegkundigen. Met steun van VSO inmiddels een training gemaakt en als pilot gegeven in Nalaikh aan 20 dokters en verpleegkundigen. Twee andere VSO-ers waren aanwezig om te observeren en volgende week gaan we de resultaten evalueren om een verbeterde versie aan te bieden aan het Nationale Psychiatrisch ziekenhuis (en mogelijk andere geinteresseerden). Heb ook contacten gelegd met het ministerie van volksgezondheid en onderwijs, die weer worden opgepakt zodra de training is aangepast aan de opmerkingen uit de evaluatie. Het Nationale Psychiatrisch ziekenhuis heeft ook gevraagd om een training te verzorgen over het model voor de zorg voor verstandelijk gehandicapten, zoals we dat in Nederland doen, omdat de directeur het model had gezien en graag wil implementeren in Mongolie. De Stichting Philadelphia was zo vriendelijk mij documenten op te sturen en beeld materiaal en vanaf deze week ga ik daarmee aan de slag.

Een andere acitiviteit waar ik veel tijd aan heb besteed, naast mijn gewone werk, is de ontwikkeling van een Sociaal behandelcentrum, annex sociale werkplaats voor mensen met psychische problemen, geestelijke of lichamelijke beperkingen. Het ziekenhuis heeft een vleugel op de begane grond beschikbaar gesteld die wel moet worden gerenoveerd, maar genoeg ruimte bied voor een dergelijk centrum met een eigen ingang. Het plan ontwikkelde zich als het ware vanzelf. Eerst was er Duya, een van de eerder genoemde verpleegkundige die behandelingen wilde gaan organiseren voor mensen die geen baat hebben bij behandeling met medicijnen (alleen), zoals mensen met stress of depressie en mensen met een verstandelijke beperking. Toen kwam de federatie voor mensen met een visuele beperking vragen of we een plekje hadden voor blinde masseuzes, opgeleid in Japan, om massages te geven en zo een eigen inkomen te verwerven. Toen kwamen een broer en zus praten over hun wens om mensen met een beperking te helpen door een bedrijfje op te richten waarbij ze ook opleidingen wilden geven. Alles kwam in korte tijd op mijn weg en ik dacht dan kunnen we naar Nederlands model wel een centrum proberen op te richten, maar dan moeten we geld hebben voor de renovaties en startinrichting. Inmiddels allerlei contacten gelegd en druk bezig de projectonderdelen bij elkaar te sprokkelen en op papier te zetten. Hier moet ik even melden dat ik erg veel steun heb van verschillende leden van de nederlandse gemeenschap in Mongolie en met name Roy, die me in contact heeft gebracht met verschillende organisaties die me kunnen helpen en Wytze die me helpt met de businessplannen.

Ik wil nog een ding over mijn werk kwijt dat mijn hart zodanig verwarmde in het koude Mongolie, dat de sneeuw onder mijn voeten smolt waar ik liep. We hadden een enorm probleem op de kinderafdeling in maart. Op de afdeling van 24 bedden waren gedurende enkele weken tussen de 70 en 100 kinderen opgenomen met ademhalingsproblemen en we hadden de beschikking over 2 goede en twee heel slechte zuurstof apparaten (het totale aantal in het hele ziekenhuis!). De afdeling was volledig in paniek en vroeg of ik zou kunnen helpen. De WHO wilde wel helpen, maar werkt alleen op verzoek van de overheid en op ons dringende verzoek kregen we geen antwoord, terwijl de situatie heel critiek was. Ben toen gaan bellen met de Nederlanders waar ik een nummer van had om te vragen of ze een financiele bijdrage wilden leveren. Iedereen die kon zegde toe en gaf weer nummers van anderen. In 3 uur tijd had ik genoeg geld bij elkaar om een extra apparaat te kunnen kopen. In Mongolie niet voor handen, dus stuurde de ziekenhuis manager haar zoon met de nachttrein naar China (ticket betaalde zij zelf) en de andere dag was hij terug met het apparaat. Nu konden de meest critische 15 kinderen tegelijkertijd worden behandeld in intensive care en volgens de staff is het mede hieraan te danken, dat er geen kinderen meer zijn overleden. De Euro stond zo hoog, dat we ook nog 10 extra matrassen, lakens en dekens konden kopen en met het beschikbaar stellen van de vrijwilligers kamers extra ruimte konden creeren.

Rest mij nog te zeggen dat mijn werk en leven hier veel voldoening en plezier geeft door alle steun die ik krijg, de prettige samenwerking met mijn collega’s en de leuke dingen die we met elkaar doen buiten werktijd. Even snel een paar voorbeelden. Op trip naar het ziekenhuis in Dornod met de groep naar een karaoka bar geweest, gezongen, gedanst en heel veel gelachen. Op doktersdag gehonoreerd met een oorkonde voor role modeling en als de meest sportieve dokter/manager, met natuurlijk een feestje tot in de late uurtjes. Bij Khanzeraa thuis gevierd dat ze was gehonoreerd als beste jonge werker in Mongolie. Volleybal en basketbal op de vrouwendag in mijn eigen team en in het tweede mannenteam, dat een “man” tekort kwam. Regelmatig lunchen met collega’s of uitgenodigd op een afdeling om te zien welke verbeteringen ze al hebben doorgevoerd. De Tuberculose competitie van de vrijwilligers was een leuke middag met presentaties, dans en toneel. Regelmatig mensen in huis voor een hapje een drankje of om Engels te praten. Te veel om op te noemen, allemaal het gevoel gevend een nalaikhse te zijn.

De zon schijnt, het is ongeveer + 15, soms hoger, soms lager, soms ’s morgens nog sneeuw, meestal zon en af en toe een zandstorm, typisch mongools voorjaar. Nu dat was het voor dit moment. Moet nu rennen naar mijn werk.

Schrijf nu echt snel weer.
Groetjes Ada