Een drukke maand in Nalaikh

Allereerst mijn excuses aan mijn naamgenoot. Ik heb inderdaad het verkeerde email adres ingevoerd. Het is inmiddels gewijzigd en wellicht krijg je nu geen post meer die voor mij bestemd is. Voor al mijn vrienden en familie: vliet.adavan@gmail.com is mijn email adres.

Het is al weer een maand geleden dat ik iets van me heb laten horen. Twee redenen. In Nalaikh is het vrijwel onmogelijk om regelmatig op het internet te gaan. Ik mag op de middelbare school, maar daar lag het net volledig plat de afgelopen weken. Vandaag ga ik op bezoek bij de Mongoolse familie waar ik 4 dagen heb gelogeerd tijdens de in country training en maak even gebruik van het internet van VSO. De tweede reden is een prettige, namelijk dat ik het erg druk heb gehad op mijn werk en met de VSO review van het strategisch plan voor gezondheidszorg in Mongolie. Samen met Tuya en enkele andere VSO-ers hebben we die dagen voorbereid. Gedurende die dagen komen alle VSO-ers naar Ulaanbaatar samen met hun werkgevers. Behalve het praten over de gerealiseerde verbeteringen in de verschillende instellingen en toekomstige ontwikkelingen worden er ook ervaringen uitgewisseld. Maarten is voorafgaand aan de conferentie 2 dagen in Nalaikh geweest om een blik te werpen op de situatie in mijn gezondheidscentrum en ’s avonds hebben we informatie uitgewisseld en de door hem meegebrachte speculaas uit Holland genuttigd. Hij is al 6 maanden eerder in Mongolie gekomen in dezelfde soort functie als ik en heeft verschillende documenten aan me gegeven die ik goed kan gebruiken voor mijn managementtrainingen. Zelf was hij geïnteresseerd in ons afspraken systeem op de polikliniek. Linda kwam kijken wat we hadden op het punt van standaarden en kwaliteit. Van Aaron heb ik informatie gekregen over de bouw van een IT infrastructuur en van zijn ziekenhuis krijgen we ook informatie over hun trip naar de Filippijnen. Omdat zijn ziekenhuis geen VSO manager volunteer heeft is afgesproken dat we kijken of ik iets op dat terrein kan doen voor hen. Rebecca heeft een systeem ingevoerd waarbij een ziekenhuis patiënt die na opname nog zorg nodig heeft thuis een kaart meekrijgt voor de huisartsenpraktijk met instructies voor verdere behandeling thuis. Overigens probeer ik in maart naar haar toe te gaan om bij haar te kijken en het Yak-festival te bezoeken. Jude komt volgende week kijken naar het computergebruik en de interne communicatie technologie. Zoals je kunt lezen zijn er veel mogelijkheden om gebruik te maken van elkaar’s deskundigheden en het is de bedoeling dat we een soort databank gaan starten waardoor alle VSO-ers inzage hebben in elkaar’s documenten. Dat is erg nuttig, want tot nu toe was men vaak meerdere keren het wiel aan het uitvinden in twee talen en dat is zonde van onze beperkte tijd hier.

In Nalaikh ben ik met verschillende dingen bezig. Ten eerste geef ik, op dringend verzoek van het management, dokters en verpleegkundigen, Engelse les. Hoewel ik een aardig woordje Engels spreek en schrijf is dat niet eenvoudig, maar de hulptroepen waren dichtbij. Narangerel is docent Engels aan de middelbare school in Nalaikh en zij heeft me fantastisch geholpen met allerlei boekjes en goede raad. Lastig daarbij is, dat men graag Engels wil spreken, maar alles (letters, klanken en grammatica) is anders dan Mongools, ik heb er maar beperkte tijd voor naast mijn “echte” werk en de belangstelling is groot. Met plaatjes uit een klanken boek en vergelijking met het Mongools blijkt het toch te kunnen, zijn ze erg hard bezig met oefenen en hebben we veel lol met elkaar. In de tweede les hadden we eenvoudige vragen en antwoorden geoefend en maakten we daar met de kaartjes een spelletje van. Ik vroeg wie een bepaald ding had, zij moesten het woord herkennen en antwoorden. Daarna vroeg ik of ze het ding aan me wilden geven en ze konden antwoorden of ze het wilden geven of niet. Grappig daarbij was dat de verpleegkundige direct alles wilden geven, en de dokters wilden alles zelf houden. Pas toen ik bij een brood tegen een dokter zei dat ik zo’n honger had kreeg ik het brood. Zoals ik worstel met Mongools worstelen zij met Engels en dat is vaak lachen. Gedeelde smart is halve smart zullen we maar denken.

Het tweede waar ik mee bezig ben is het integreren van vrijwilligers in de zorg. Er zijn al een aantal vrijwilligers werkzaam, maar ten eerste is hun inzet erg ad hoc, zijn er slechts een paar die een vorm van opleiding hebben gehad en loopt de interesse terug. Zoals ik de vorige keer al schreef hebben ze in Darkhan een nieuwe methode geïmplementeerd waarbij de vrijwilligers een gedegen opleiding hebben gekregen en veel meer worden ingezet dan bij ons. De afgelopen weken hebben we een aantal bijeenkomsten gehad met de directeur en betrokken managers om voor 24 november een project voorstel met budget aanvraag in te kunnen leveren bij VSO. VSO heeft een aparte poot voor National Volunteering en we hadden een tip gekregen, zodat onze aanvraag voor ondersteuning nog mee kon met de budgetbesprekingen voor volgend jaar. Als ons voorstel wordt goedgekeurd door VSO-Engeland, dan kan VSO-Mongolie ons met mankracht en geld ondersteunen op het punt training en enkele onkosten die daarmee samenhangen. Voor de benodigde materialen, kosten plm. 50.000 US$ moeten we dan nog wel een sponsor zoeken, maar voor mijn gezondheidszorg centrum is het support van VSO al een belangrijke bijdrage voor het begin van verdere ontwikkeling. Vrijwilligers worden in Nalaikh vooral ingezet voor preventie activiteiten en thuiszorg en het was van groot belang om hiermee bezig te zijn omdat het verbeteren van de 5 Family Group Practises, een soort huisartsen groepspraktijken, en van de poli annex huisartsengroepspraktijk in Terelj speerpunt nummer 1 is.

Het derde waar ik mee bezig ben is dus gericht op het verbeteren van de eerste lijnszorg. Volgende week gaan we met support van VSO de huisartsen groepspraktijken analyseren en een meerjaren verbeterplan opstellen. Zoals hiervoor gemeld spelen vrijwilligers daarbij een rol naast dokters en verpleegkundigen. De interne visie is, dat een sterkere groepspraktijk van positieve invloed is op de gezondheidszorg en gezondheid van de bevolking en daarmee van positieve invloed op zowel de werkdruk in de polikliniek als in het ziekenhuis zelf. In mijn volgende bericht zal ik hier verder over schrijven.

Een van de verdere punten waar we volgende week mee aan de slag gaan is het gebruik van communicatiemiddelen. Bij een bezoek aan de eerste hulppost en een gesprek met de facility manager blijkt dat er slechts 1 ambulance is uitgerust met een soort radio verbinding met de eerste hulp. Het bereik van deze radio is dan ook nog eens maximaal 4 km. Telefoonverbindingen tussen de auto’s en de EHBO zijn te duur, daar heeft Nalaikh geen budget voor. Dat betekent dat de ambulances steeds terug moeten naar de EHBO-post om te horen waar ze daarna naar toe moeten. Van overheidswege is er een regel dat je net zoveel chauffeurs vergoed krijgt als er auto’s zijn. Nalaikh heeft dagelijks 3 auto’s rijden en een aantal auto’s staat stil, omdat de chauffeur een rustdag heeft. Ik schrijf bewust auto’s, want wat hier rondrijdt zijn kleine busjes of jeeps met een soort brancard. Als een auto naar een spoedgeval rijdt neemt de EHBO doctor de trommels mee met instrumenten, verbandmiddelen en medicijnen die ze denkt nodig te hebben. Ik was overigens aangenaam verrast over hoe efficiënt ze de zeer beperkte middelen hebben verdeeld over trommels per soort oproep, maar het blijft behelpen. Op mijn verzoek lieten ze me een spalk zien die ze gebruiken om iemand met een gebroken been of zo te transporteren naar het ziekenhuis. Dat is een zelfgemaakt metalen frame dat ze enigszins kunnen buigen en dat ze hebben omwikkeld met verband. Nuttig in een situatie waar je geen geld hebt voor materialen. Je kunt zo’n spalk vele malen gebruiken en het verband wassen, maar of het erg comfortabel is en in hoeverre de situatie van de patiënt verslechterd tijdens het transport over hobbelige weggetjes is de vraag. Wat ik met dit voorbeeld probeer te zeggen is dat men hier echt goed roeit met de riemen die men heeft, maar wat men heeft is minder dan het minimum.

Waar men niet op bezuinigt zijn schone naalden. Overal waar ik kwam zag ik dat men disposibles gebruikt. Het ziekenhuis centrum is heel erg bezig met preventie, vooral infectieziekten en seksueel overdraagbare ziekten. Er wordt veel aan de weg getimmerd en dokters en verpleegkundigen bezoeken regelmatig de bedrijven voor informatiebijeenkomsten en het onderzoeken van medewerkers. HIV/AIDS dag ging hier niet ongemerkt voorbij. Voor de schoolkinderen was er een avond met door henzelf gemaakte toneelstukjes en liedjes, waarbij hiphop de boventoon voerde. Gedurende die avond was er ook een quiz met allerlei vragen over HIV en AIDS. De deelnemers staan dan in een rij en moeten vragen beantwoorden. Individueel zijn ze af als ze drie vragen fout beantwoord hebben. Bij een fout antwoord sluiten ze achteraan aan en de volgende krijgt dezelfde vraag. Een vraag wordt eventueel drie keer gesteld en bij drie foute antwoorden wordt het goede gegeven. De manager gezondheidszorg van het districtskantoor van Nalaikh stelde de vragen en Nina onze specialist op het gebied van seksueel overdraagbare ziekten had dit georganiseerd. Zoals je op een van de foto’s kunt zien was het cultureel centrum afgeladen vol die avond en de plaatselijke TV zal er een documentaire aan wijden. In de hoofdstraat van Nalaikh had men spandoeken opgehangen en ’s morgens werden er, bij een temperatuur van – 25 C en harde wind, door een groep dokters en verpleegkundigen de door de regering beschikbaar gestelde condooms uitgereikt aan de bevolking. Met Aryuna ben ik naar een confectiefabriek gegaan om samen met de bedrijfsverpleegkundige condooms uit te delen in de fabriek. Het plan was om ook een avond te organiseren voor bedrijven, maar op de dag zelf bleek er geen financier gevonden te zijn voor de 30 € die nodig was voor de organisatie. Jammer. De foto’s zijn deze keer een impressie van World AIDS dag.

Ik wil tot slot nog iets kwijt over het weer . De afgelopen weken hebben we vrijwel elke dag temperaturen gehad tussen de – 18 en – 28. Dat lijkt heel koud maar het valt wel mee als je extra laagjes draagt en er geen wind is. Die wind was er een aantal dagen wel en dan wil je echt alleen maar snel van je huis naar je werk lopen en nergens anders voor op straat blijven. Wytze zei, dan als het nog kouder wordt (-30 en lager) je maximaal 1 km en snel buiten moet lopen om geen bevriezingsverschijnselen te krijgen. Mijn huis is ongeveer 700 m van mijn werk en onderweg zijn kleine winkeltjes, dus is er voor mij niet echt een probleem. Wat men hier eventueel doet is een auto nemen (30 € cent per rit) naar en van het werk. Ik zie wel, het is nog niet zover. Wat hier bijzonder is, is het verschil tussen wel en geen zon. Als de zon niet schijnt is het warmer en als de zon wel schijnt lijkt het warmer. Dan is het net wintersport hier met besneeuwde bergen en straten en is het bijna een feest om naar je werk te mogen lopen. Je snapt het al: de wind is de boosdoener hier, eigenlijk net als in Nederland. Misschien voel ik me daarom wel zo thuis in Nalaikh. Graag wil ik iedereen bedanken voor de handige dingetjes die jullie me hebben meegegeven en de leuke reacties die ik per mail heb ontvangen. Het is voor mij erg leuk om iets te horen uit Nederland, omdat het nieuws wat ik kan ontvangen via krant of TV bijna geheel over Zuid Oost Azie gaat en verder alleen wereldnieuws zoals het bezoek van een Nederlandse delegatie aan Bogota. In Nalaikh heb ik de wereld omroep tot nu toe nog niet ontvangen, waarschijnlijk omdat we in een dal met weinig voorzieningen zitten, maar ik blijf het proberen.
Groetjes Ada