Werk, sport en een feestje

Hallo allemaal,
Sinterklaas is voorbij gegaan zonder daar iets van te merken. Ik hoop dat niemand onvrijwillig is afgereisd naar Spanje en iedereen nog vol zit met speculaas, marsepein en andere traditionele versnaperingen en dat de schoenen goed gevuld waren. Hier gaan we op naar de kerst. In Mongolie wordt rond 25 december het oude jaar afgesloten met het beoordelen van medewerkers en wordt er nagegaan wie er goed heeft gepresteerd in het afgelopen jaar. Als er nog geld over is op de personele begroting worden er dan bonussen uitgekeerd. Vandaag hadden we een management vergadering om dat te bespreken. De basis voor de hoogte van een eventuele bonus is een kwaliteit check die het hele jaar door wordt gehouden. Van alle medewerkers wordt nagegaan hoe ze hebben gepresteerd op basis van voor het werk relevante indicatoren en worden scores toegekend. Volgens mij kunnen een heleboel organisaties in Nederland hiervan leren; het ziet er heel degelijk uit. Verder werd er vandaag een schema gemaakt om alle afdelingen de komende week te bezoeken waarbij leden van het managementteam gesprekken voeren met leidinggevenden en medewerkers over de prestaties van het afgelopen jaar. Het doel is om medewerkers en een afdeling te selecteren die volgend jaar met een foto op een bord komen te hangen op de managementgang met daarbij een verklaring waarom juist zij zijn gekozen als medewerkers of afdeling van het jaar 2006. Rond 25 december vieren bedrijven nieuwjaar met hun medewerkers en dat is, naar ik heb vernomen, altijd een groot feest. Op 31 december viert men oud en nieuw in familie of vriendenkring. Ik ben uitgenodigd bij Chimgee en haar familie, mijn gastgezin uit UB toen ik nog in country training volgde. Of ik ga weet ik nog niet omdat er hier in Nalaikh ook mogelijkheden zijn en men hier pas op het laatste moment plannen maakt. Ik zit in elk geval niet alleen dat mag duidelijk zijn. Op 24 december hebben Mary en John, een VSO echtpaar uit Schotland, iedereen uitgenodigd om kerstavond bij elkaar te komen. De bedoeling is dat we kerstliederen zingen, kleine cadeautjes uitwisselen en vooral gezellig samen zijn. Als ik ga kan ik bij hen blijven slapen. Dacht dat het leven in Mongolie langzaam zou voortkabbelen zoals iedereen je vertelt, maar dat is dus niet waar. Als ik niet oppas moet ik hier zelfs voor mijn vrije tijd gaan werken met een agenda, iets wat ik Nederland altijd pertinent heb geweigerd. Doe ik dus ook hier niet.

Twee weken geleden is de workshop geweest met medewerkers en managers van de groepspraktijken voor huisartsen (FGP). Dat was een hele goede bijeenkomst waar iedereen het nu nog over heeft. Eerst gingen ze een tekening maken van hun toekomstbeeld voor over 4 jaar met als doel te leren kijken naar de langere termijn. Daarna werden de sterke en minder sterke kanten van de FGP opgeschreven. Vanuit de punten die voor verbetering vatbaar zijn werd en drie problemen gekozen om nader te analyseren. Dat hebben we gedaan met een zogenaamde probleem boom. Als je een probleem tegen komt zijn er altijd oorzaken aan te wijzen waardoor het probleem is ontstaan en kun je ook de gevolgen van het probleem benoemen. Net als bij een boom zijn slechte vruchten afstervende takken etc. meestal het gevolg van de natuurlijke omgeving van een boom en is het beeld dus erg geschikt om mensen bewust te maken van oorzaken en gevolgen van problemen. Nadat we drie problemen op die manier hadden geanalyseerd hebben we in groepjes gekeken naar mogelijke acties om de problemen op te lossen. De acties werden verdeeld in: kunnen we zelf mee aan de slag, kunnen we iets aan doen samen met VSO of kunnen we niets mee omdat we afhankelijk zijn van anderen. Wat een mooi resultaat was, was dat men er unaniem van overtuigd was dat we bij alle acties niet direct de bal bij anderen hoefden te leggen maar zelf konden starten met het begin van een oplossing, eventueel met behulp van VSO. Na een dag van hard werken was iedereen vol energie om het liefst direct aan de slag te gaan. Op de foto’s zie je de deelnemers, dokters, verpleegkundigen en managers werken aan een van de opdrachten. Het resultaat maakte me erg blij, omdat vanaf dat moment iedereen al is binnen komen lopen om te vragen wanneer we ermee verder kunnen en omdat ze er ook met collega’s over praten. Dit laatste blijkt uit het grote aantal mensen dat onze kamer binnenkomt om een blik te werpen op de sheets van die dag die we op de muur hebben geplakt om uit te werken in twee talen in de computer. De dag was mede een succes doordat Duya van het VSO kantoor hielp met de uitleg en de begeleiding. Duya is een fantastische meid van 25 jaar. Ze komt net als ik uit een boeren gezin en woont sinds enkele jaren met haar broertje en zusje, die beide studeren in UB. Haar familie woont op 1,5 dag reizen van UB en die ziet ze dus niet zo vaak. De dag voor de workshop kwam ze al naar Nalaikh en logeerde bij mij. Donderdagavond zijn we op bezoek gegaan bij Wytze en met elkaar naar uitvoeringen van studenten van de middelbare school gegaan in het culturele centrum van Nalaikh. Opvallend daarbij was dat een van de studenten zelf de kleding van een dansgroep had ontworpen en gemaakt. Ik was helemaal onder de indruk omdat het mooi, modern en erg goed gemaakt was en getuigde van een grote dosis creativiteit. Later vertelde Narangerel dat deze jongen een wees is die met (meestal ’s nachts) kleding maken probeert wat geld te verdienen. Samen gaan we bekijken of hij misschien naar de design school in UB kan, de school waar Zoe, een VSO-er uit Engeland werkt, om er echt zijn beroep van te maken. In de afgelopen week hebben Aryuna en ik alles uitgewerkt in een rapport, zodat we de vervolgstappen kunnen bespreken met de directeur en Tsetsegmaa, de manager FGP.

Twee weken geleden hadden we in Nalaikh ook het jaarlijkse basketbal toernooi, de tafeltenniscompetitie en een schaaktoernooi van de ziekenhuizen in UB. Dat was een heel geregel voor ons ziekenhuis en de middelbare school, die per team een klaslokaal ter beschikking stelde en de toiletruimten. Aan het basketbal toernooi namen 16 teams deel. Zaterdagavond waren de finales met groot succes voor Nalaikh. De dames werden 1e, de heren 2e en een van de dokters werd eerste bij het tafeltennissen. Mijn rol op zaterdag was vooral handjes schudden met directeuren van de andere ziekenhuizen en managers van het departement gezondheidszorg van UB, en foto’s maken. Ik ben inmiddels de hoffotograaf van het ziekenhuis dankzij de camera die ik van het kabouterhuis heb gekregen (jongens bedankt!) en ik moet zeggen dat ik dat best leuk vind. Op de foto’s zie je het damesteam en de winnaar van het tafeltennis, het zilveren herenteam en de organisatoren van het toernooi.

Zoals ik al eerder schreef, is Tsetsegmaa geridderd en afgelopen zaterdag vierde ze dat met een feestje voor familie, vrienden en een grote groep ziekenhuismedewerkers. Het was de eerste keer dat ik hier zoiets meemaakte en het was geweldig. Ze had een bar annex dancing afgehuurd en daar had men aan de kant tafels gedekt voor de genodigden. Een Mongools gedekte tafel betekent een schaal fruit en een taart in het midden, geflankeerd met flesjes water, frisdrank, bier en de nooit ontbrekende wodka. Met de andere leden van het managementteam zat ik aan een voor ons gereserveerde tafel vlak naast de tafel van Tsetsegmaa en haar familie en werd zoals inmiddels gebruikelijk aan iedereen die ik nog niet kende uitgebreid voorgesteld. Per tafel werd er een tafelheer of dame aangewezen en bij ons was dat uiteraard Mr. Dashdolgor. Een tafelheer zorgt er voor dat iedereen als gast behandeld wordt, genoeg te eten en drinken heeft en ziet erop toe dat de wodka met mate wordt gedronken. Wodka is de feestdrank en wordt gedronken na een optreden en om te proosten met de gastvrouw. Nu moet je weten dat Mongolen erg graag en goed zingen en dat er 9 tafels waren met meerdere groepjes mensen die allemaal cadeautjes voor Tsetsegmaa hadden. Iedereen die haar een cadeautje wilde geven moest eerst iets zingen of een gedicht voordragen. Deze keer kon ik nog ontsnappen aan een uitnodiging om te zingen, maar ik zal hard moeten oefenen op Mongoolse liedjes, want de tijd komt dat ik zelf aan de bak moet. Tussen de verschillende gerechten door werd het dus een dolle boel; erg gezellig dus. Aan het einde werd er muziek opgezet en betrad men de dansvloer. Djagalsaikhan, de facility manager probeerde me de eerste beginselen van het Mongoolse dansen bij te brengen en beloofde me dat hij me zou helpen het onder de knie te krijgen voordat ik weer naar Nederland afreis. Ik hou hem aan die belofte, dat snapt iedereen die weet dat ik erg van dansen hou. Later werd er wat meer westerse muziek gedraaid en kon ik me volop uitleven samen met de anderen. Mr. Dashdolgor zorgde er aan het einde voor dat ik met een auto veilig thuis werd gebracht. Op de foto’s zie je Dashdolgor en Djaralsaikhan hun lied zingen en Tsetsegmaa die op mijn verzoek een lied zong met twee van haar zoons.

De komende dagen ga ik op een oude naaimachine van Narangerel een feestrok maken, want oud en nieuw vieren in je spijkerbroek is niet aan de orde.
Ik wens iedereen heel fijne kerstdagen, een plezierige jaarwisseling en een gelukkig 2007. Ada