December, het was me het maandje wel

Hoi, daar ben ik weer. De afgelopen weken was internetten vanuit Nalaikh onmogelijk terwijl er wel heel veel is gebeurd wat ik graag wil doorgeven. Dus dan maar even met de bus naar UB om jullie weer bij te praten.

In de eerste plaats hadden we de week voor kerst de eindejaarscontrole. De eindejaarscontrole bestaat uit twee dingen. Ten eerste de individuele beoordeling. Elke verpleegkundige, elke doctor en elke medewerker van de afdeling facilitair wordt individueel beoordeeld op een aantal vooraf vastgestelde punten. Aan het eind van het jaar worden de daarop per seizoen gescoorde punten bij elkaar opgeteld en zo ontstaat er een beeld van de beste doctor, beste verpleegkundige en beste medewerker facilitaire dienst. Deze mensen krijgen op het nieuwjaarsfeest een oorkonde, een extra bonus en een foto en vermelding op een bord in de gang waar het management kamers heeft. Als er aan het eind van het jaar salarisgeld over is, b.v. omdat een bepaalde vacature niet vervuld kon worden, worden er ook nog bonussen uitgedeeld. Dit jaar was er geld over en werden alle medewerkers nog eens nagelopen, ingedeeld in 4 categorieën en werd de hoogte van de bonus vastgesteld. Tot slot wordt nog gekeken welke mensen een bijzondere bijdrage hebben geleverd en die komen op de lijst voor een cadeautje van de “snow manâ€. De “snow man†is vergelijkbaar met de kerstman. De letterlijke vertaling is grootvader winter. Samen met zijn “snow girls†deelt hij deze cadeautjes uit op het jaarlijkse nieuwjaarsfeest. Je zou denken dat men gewoon de top van de verschillende lijsten neemt, maar daar wordt op 1 punt van afgeweken. Als b.v. een verpleegkundige in het eerste seizoen niet naar tevredenheid heeft gewerkt zal ze niet zo gemakkelijk in de top van die lijst komen. Als echter blijkt dat ze zich daarna behoorlijk heeft verbeterd kan ze toch worden gekozen om haar te laten zien dat het MT haar inspanningen zeer waardeert. Ik was aanwezig bij de discussie en mijn enige bijdrage was het voorstel om voor de samenstelling van de lijst een zo nauwkeurig mogelijke relatie te leggen met de aantallen per soort functie. Het merendeel van de MT-leden vond dat een goede suggestie en er werden extra mensen van de facilitaire dienst toegevoegd.

De tweede beoordeling is de beoordeling van de afdeling. Elke afdeling maakt aan het begin van het jaar een kwaliteitsplan, ja wel! Vervolgens worden die plannen ter goedkeuring voorgelegd aan het MT en begint men met de uitvoering. Elk kwartaal, hier seizoen genoemd wat nog verwijst naar het leven per seizoen van de herders, worden de resultaten gecontroleerd aan de hand van 10 criteria. De manager tevens MT-lid kijkt in hoeverre men voorgenomen nieuwe dingen heeft geïmplementeerd, de ziekenhuishygiënist checkt of de afgesproken maatregelen worden nageleefd, de manager statistiek bespreekt aan de hand van de rapportages de complicaties die zich hebben voorgedaan en de sterfgevallen, de manager huisartsenpraktijken neemt steekproeven uit de patiëntendossiers om o.a. te zien of de afgesproken controles van pasgeboren baby’s wel hebben plaatsgevonden, de manager kwaliteit kijkt de patiëntendossiers door en de klanttevredenheid briefjes, de accountant bekijkt de financiële rapportages en de facility manager controleert gebouwen, inventaris en het gebruik ervan. Dit gebeurt gedurende de eerste 3 seizoenen individueel maar bij de eindejaarscontrole gaat het MT als groep naar alle afdelingen toe. Dat is natuurlijk best een serieuze zaak, maar ook een heel leuk uitstapje. Alle afdelingen hebben hun jaarwerk klaarliggen geflankeerd met de gebruikelijke Mongoolse thee en heel veel chocolaatjes en overal worden we heel erg gastvrij ontvangen. Gehesen in witte jassen, om te zorgen dat we geen bacteriën op onze kleding overdragen, wordt de hele delegatie eerst rondgeleid en kunnen we zien dat wat op papier klaar ligt in de praktijk ook aanwezig is. Al rondkijkend worden er vragen gesteld, tests uitgevoerd over echt aanwezige kennis en vaardigheden en wordt aan verschillende patiënten gevraagd wat ze van de zorg vinden. Wat ik tot nu toe niet begreep is waarom er elke maand 700 Tgr., tax, zoals Aryuna dat noemde, van mijn salaris werd ingehouden. Het blijkt dat we een soort interne vakbond hebben die elk jaar van dat geld iets bijzonders doet. In 2006 hebben ze het geld besteed aan het renoveren van 1 van de patiënten kamers op de afdeling interne. Deze kamer is nu speciaal voor de opname van ziekenhuispersoneel, zodat ze niet tussen hun eigen patiënten komen te liggen. De kamer geeft veel extra privacy en wat extra comfort zoals bedden met echt goede matrassen, nachtkastjes, dingen aan de muur en een eigen douche en toilet. Mongoliërs houden van feestelijke gebeurtenissen en dus werd tijdens de controle deze kamer ingewijd en officieel opengesteld voor gebruik met de gebruikelijke taart, een speciaal soort volle warme melk die ritueel werd doorgegeven en de nooit ontbrekende 3 slokjes wodka. Na een heel lange dag, waarbij ik per afdeling beter begreep wat men aan het doen was, werd ik met mijn buik vol chocola, thee en pas om 21.30 enig echt voedsel om 22.30 thuis afgeleverd. De dag erna werden alle huisartsenpraktijken bezocht en kreeg ik zelf een eigen “controlerende†rol. Aan mij de taak om na te gaan hoe elke praktijk omging met vrijwilligers, hoeveel worden er ingezet en waarvoor, wat is het opleidingsniveau, wat hebben ze in 2006 gedaan, wat en hoe houden ze daarvan rapportages bij etc. Heel erg leuk en heel erg nuttig, omdat we bezig zijn met een project om de inzet en de betrokkenheid van vrijwilligers te verbeteren, zodat er nog meer aandacht kan worden besteed aan preventie. Aan het eind van die twee dagen was er een sfeer van schoolreisje ontstaan. We hebben tussen de bedrijven door veel met elkaar gelachen. Ik heb genoten van de kameraadschappelijke band die hierdoor ontstond. Een van de managers zei dat ik hen nu zo goed begreep dat ze me zullen gaan betrekken bij alle managementbesprekingen en werd ik tevens benoemd tot lid van de feestcommissie.

De dag voor kerst werd ik uitgenodigd door Wytze en Narangerel voor een kerstdiner met hun, in Nalaikh wonende, familie. Ik heb genoten van dit familieavondje met heerlijk eten, lekkere wijn en gezellige spelletjes. Kerst zelf moest ik werken, nauw ja moest, er waren twee belangrijke MT vergaderingen en omdat men net had gezegd dat ze me er graag bij wilden hebben kon ik natuurlijk niet wegblijven. Ik heb daar dan ook geen spijt van, want ik merkte dat men nu veel opener over allerlei zaken praat en mijn mening vraagt. Voor mijn werk hier is dat grote winst. Tweede kerstdag ging de feestcommissie de oorkonden en cadeautjes kopen in UB. Tuya, onze accountant, trakteerde op een lunch in een Koreaans restaurant, omdat zoals ze zei haar man in 2006 goede zaken had gedaan. Mijn eerste keer Koreaans eten zit nu qua ervaringen dus ook in the pocket en ik moet zeggen het was heerlijk. Heb ondertussen weer heel wat nieuwe winkels bezocht waar ik zeker naar terug ga als ik inkopen voor het thuisfront wil doen.

En dan was daar het nieuwjaarsfeest op donderdag 28 december. (Dankzij mijn mama en de naaimachine van Narangerel had ik mijn out fit precies op tijd af.) Het ziekenhuis heeft daar niet veel geld voor, dus moet er iets bedacht worden wat niet veel kost en toch leuk is. Dat gaf best wel discussie in de feestcommissie, omdat men het liefst een grote party geeft met eten, drinken en muziek in een restaurant, maar dat kost ongeveer 6000 Tgr en daarvan zou elk personeelslid zelf 5000 Tgr moeten betalen. Dat stuitte op veel verzet bij medewerkers omdat het veel geld voor hen is. Het alternatief is om een sporthal af te huren en dat iedereen z’n eigen eten en drinken meeneemt, maar dat was in 2005 niet zo lekker verlopen omdat het koud was, mensen niet konden zitten, er geen toilet was en mensen dus heel vroeg naar huis gingen. Mijn insteek was dat als je een feest voor het personeel geeft je moet zorgen dat het personeel ook komt en niet belemmerd wordt door financiële eisen. Samen met Djargalsaikhan, facility manager, de boer opgegaan voor een redelijk alternatief. We vonden een school met een inpandige sporthal, die men graag voor het feest wat extra wilde opstoken. We mochten de schooltafeltjes en bankjes gebruiken voor de inrichting en een aantal klaslokalen waar mensen zich van hun “buiten is het heel erg koud†kleding konden ontdoen om in gala te kunnen feesten. We konden van het cultureel centrum de geluidsinstallatie huren en voor eventueel transport vanuit het centrum naar die school werden alle beschikbare ambulances ingezet. Eten en drinken moest men zelf meebrengen, champagne en een taart werden beschikbaar gesteld door de eerder genoemde “vakbondâ€. Het werd een knalfuif waar men nog lang over napraatte.
De volgende dag was er weer een feestje, nu van de polikliniek, die als beste afdeling uit de bus was gekomen. Ik moet zeggen dat ik er aan begin te wennen; het bevalt me wel in Nalaikh.

In de eerste weken in Mongolie heb ik 5 dagen gelogeerd bij Chimgee en haar familie. Via Aryuna nodigden ze me uit voor de 31ste, wat heel bijzonder is omdat Mongoliërs deze avond zien als een familie avond. Gambaa, haar man, en zij maakten samen het eten klaar. Gambaa houdt heel erg van koken en dat was goed te merken. Na het diner gingen we met twee van hun beste vrienden naar UB centrum om vuurwerk te kopen en de kraampjes op het plein te bekijken. Bepakt met cadeautjes en een tas vol eten bezochten we een broer van Chimgee in een van de Gerdistricten. Het plan was om de overgang van 2006 naar 2007 te vieren in hun nieuwe huis op het platteland, maar helaas ging de auto kapot. Eerst provisorisch gemaakt, maar onderweg naar huis begaf hij het weer en konden we al rollend vanaf een heuvel precies een soort garage bereiken. Auto geparkeerd en met een taxi naar huis. Om 2 minuten voor twaalf renden we de trappen op om precies om 12.00 uur de kurk van de champagnefles te laten knallen. Het was heel hilarisch dat we het net, maar dan ook net, hadden gehaald. Met een uitnodiging voor White Month, in februari, op zak vertrok ik nieuwjaarsdag weer naar Nalaikh en heb ik de rest van die dag een heel lange wandeling gemaakt en verder met een boek lekker relaxed thuis doorgebracht.

Alsof je in Nalaikh bent voor feestjes i.p.v. werken werd ik voor woensdag weer uitgenodigd voor het feestje van de beste verpleegkundige. Dit keer geen dansfeestje, maar een diner met toespraken veel zingen en gewoon gezellig samenzijn. De ambulance is inmiddels mijn vaste vervoermiddel naar huis en dat is in die zin wel leuk, dat ik de chauffeurs allemaal goed ken en ze me regelmatig ook mee laten rijden als ik onderweg ben van werk naar huis of omgekeerd.

En toen was is op 4 januari ook nog jarig en dat mocht van mijn baas niet ongemerkt voorbij gaan. En dat ging het ook niet. Ten eerste roep ik hier steeds dat ik van sneeuw houd en, jawel het heeft die dag de hele dag gesneeuwd, dus mijn eerste cadeautje had ik al vroeg die dag. Met collega volunteers uit Ub en mensen van het VSO-office, mijn collega’s van het ziekenhuis en natuurlijk de familie van Wytze en Narangerel is dat gevierd in een dancing annex restaurant in Nalaikh. Naast het feit, dat het erg gezellig was ben ik ongelooflijk verwend met prachtige cadeau’s. Een zilveren sieradensetje, een kasjmier trui met vestje, kasjmier sjaal met handschoenen, een DVD met Mongoolse liedjes, kan ik straks ook meezingen, leren handschoenen en een setje van portemonnee, sleutelhanger en pennenhouder. En een heel lief cadeautje uit Nederland: Een telefoontje van Liesbeth en Rowan. Later thuis zat ik een beetje verdwaasd rond te kijken en bij te komen van deze voor mij heel bijzondere verjaardag.

Sorry dat het weer zo’n lang bericht is geworden. Iedereen waarschuwt je dat je momenten van heimwee zult ervaren. Ik ben ze dankzij alle fijne mensen om me heen nog niet echt tegengekomen, hoewel er van die dagen zijn dat je meer aan je familie en vrienden in Nederland denkt dan anders. Kerst, oud en nieuw en mijn verjaardag waren heel anders dan gebruikelijk en ik had jullie er graag bij gehad om die bijzondere ervaringen met me te delen. Ik hoop dat jullie het een beetje kunnen aanvoelen door er over te schrijven aan jullie dat ik hier met volle teugen geniet en me erg thuis voel, mede door leuk werk, leuke collega’s en fijne vrienden hier.