Even wat achterstallig onderhoud

Hallo allemaal,
Ik schaam me naar dat ik in augustus alleen even kort meldde dat weer terug was in Mongolie en verder zo lang niets van me heb laten horen aan mijn trouwe lezers. De afgelopen maanden waren heel erg druk, maar deze keer niet allemaal werk. Juni nog wel omdat ik allerlei dingen wilde afronden voordat iedereen op vakantie ging. In juli en augustus is het bijna onmogelijk om met groepen iets te doen, dus dat moest nog “even” in juni. In juni ook het concept rapport over het project in Darkhan en Selenge afgemaakt en met verschillende mensen afspraken gemaakt voor voorbereidend werk dat ze konden doen om na augustus weer met elkaar verder te kunnen.

In Juli was ik 17 dagen in Nederland en om me goed het verschil in weersomstandigheden te laten voelen tussen Nederland en Mongolie hadden de weergoden bedacht dat het vooral veel moest regenen die dagen. Ze worden bedankt, ook namens al die mensen in Nederland die op dat moment vakantie hadden. Mij hadden ze er niet echt mee, hoewel ik liever wat meer buiten door had gebracht. Maar nederland zat vol verrassingen en ik heb genoten. Mijn dochter Liesbeth kwam me ophalen met haar vriend Rowan en dat was het laatste wat ik had verwacht, omdat ze in Frankrijk op vakantie zou zijn. Ik wist even niet wat ik zag en kreeg echt een brok in mijn keel. Later bleek dat mijn lieve vriendin Annemarie met Sarah, de schoondochter van een andere heel goede vriendin, ook op Schiphol waren, maar die ben ik daar misgelopen. Het gevolg was dat we elkaar uiteindelijk laat in de avond allemaal in mijn huis troffen. Nooit eerder last van gehad, maar deze keer had ik echt veel last van de tijdverschillen en was de eerste dagen steeds om 4 uur klaar wakker. Na enkele dagen administratie, e-mailen en wat uitrusten op bezoek geweest bij mijn moeder, die heerlijk ouderwets hollands eten klaarmaakte elke keer als ik kwam. Ze had ook geregeld dat ik tante Corrie, die tante van die heel warme sokken, en ome Rijk nog even kon ontmoeten. Bedankt mam het was erg gezellig.

Liesbeth had van alles geregeld en hielp me ook met administratie en het regelen van enkele vaccinaties die ik in Mongolie niet kon bemachtigen. Ben lekker relaxed naar haar kapper geweest, die kans zag een goed model te maken van de piekjes die het resultaat waren van mijn eigen knipperij in Mongolie. Verder had Liesbeth een verwendagje in een beauty centrum geregeld met allerlei extratjes. Ik had al eens geschreven dat het zo droog is in Mongolie en in het beauty centrum werd dat goed duidelijk. We namen een olie pakking voor een droge huid. Normaal moeten ze dan de rest van de olie nog van je huid af halen maar ik kwam kurkdroog onder de folie vandaan tot grote verbazing van degene die ons behandelde. Heb ook nog een dagje met Liesbeth gebeachvolleybald (schrijf je dat zo?). Nou ja gevolleybald... het stormde, dus het had meer weg van een continue reddingsoperatie, maar het was toch wel leuk om weer eens ouderwets zand te happen. Verder veel gekletst en lekker gegeten. Rowan maakt heeltijke pizza’s. Zal ik het adres geven van restaurant Merema en co? Toch maar niet, ze hebben het al zo druk met hun nieuwe banen, huis, familie, vrienden en hobbies.

Ik heb ook enkel dagen met Hans en Joke, mijn jongste zus, die in mei in Mongolie was, doorgebracht. Hans had contacten voor me gelegd en is net als Joke helemaal in de ban van Mongolie. Veel zitten praten, een nieuwe variant van Yatzee geleerd en Joke’s werk bezocht. Eigenlijk kwamen we er na de vakantie achter dat we het bijna alleen maar over Mongolie hadden gehad, maar waarschijnlijk kwam dat door de beperkte tijd en het feit dat Joke met eigen ogen had gezien hoe ik werk en leef. Halen we wel weer in met mailtjes en briefjes. Joke’s briefjes zijn altijd zeer interessant omdat ze kans ziet zo te priegelen op een klein blaadje dat een boekwerk van normaal zo’n 100 pagina’s in haar handschrift met gemak op een klein bloknootje past. Hans had nog een aardig idee. In plaats van bij te dragen in de kosten voor benzine, eten en dergelijke vroeg hij me het geld te besteden aan het project van Duya en dan verdubbelde hij het bedrag. Hans ik vind je heel creatief in je denken over support aan Mongolie en dank voor alle initiatieven en bijdragen en vooral je meedenken.

Aan het eind van mijn vakantie ben ik ook nog een aantal dagen naar mijn vrienden, Marie en Tinus in Drente en met hen naar de vrienden op Camping ’t Eeser Heideveld in Overijsel geweest. Het was heerlijk om hen weer te zien. Bij aankomst in Diever had Tinus de huiskamer sfeervol ingericht voor een gezellig avondje klestsen met een wijntje en hapjes. Het werd dus heel laat of vroeg, net wat je wilt en het was heerlijk om elkaar weer te zien en te spreken. Op de Camping leek het wel of ik thuis kwam, zo warm werd ik onthaald door Pieter en Wilma, de eigenaars, en alle andere vrienden die daar vaste gast zijn. Overdag mijn prikken gehaals in Assen en allerlei mensen gesproken en weer helemaal bijgepraat. Natuurlijk ook geklaverjast, naar de Bingo gegaan en met de Cabrio (ja het regende een dagje niet, de auto puzzeltocht gereden, die jaarlijks door Wilma wordt georganiseerd. Veel mensen hebben me geld toegestopt voor Mongolie of kwamen met ideeen of contacten voor nog meer steun voor “mijn” Nalaikh, bedankt hiervoor. Hier moet ik even iets vertellen wat een paar weken later gebeurde toen ik al weer hoog en droog in Mongolie zat. Ik had schoentjes meegenomen die ik (nou ja niet ik, maar familie en vrienden) probeerde te verkopen om geld in te zamelen voor de behandeling van verstandelijk gehandicapten in Nalaikh, het project van een verpleegkundige hier genaamd Duya. Nu kwam men op de camping op het idee om een paar te veilen. Het is ongelooflijk, maar 1 paar schoentje leverde uiteindelijk 100 € op! Maar dat was nog niet alles. Door alle verhalen en het enthousiasme van enkele goede vrienden op de camping, ging iedereen z’n portemonee trekken en doneerde voor Mongolie. Zelfs de kleine kinderen gaven iets van hun zakgeld. Nu ik het opschrijf krijg ik weer kippevel. Uiteindelijk leverde de avond 425 € op. Mensen, bedankt!!!

Aan het eind van de vakantie ben ik nog even langs geweest bij mijn oudste zus Cornelia en heb met Annemarie nog een avondje op de tennisbaan doorgebracht en toen was de vakantie om. Als ik alle lieve reacties, support, gezellige etentjes, uitstapjes en dergelijke moet opschrijven, wordt dit bericht veel te lang en ben ik bang te vergeten iemand te noemen, dus houd ik het hierbij.

Na terugkomst heb ik een trip gemaakt, georganiseerd door het ziekenhuis met 10 collega’s door 6 aimags (provincies). We gingen per ambulance, namen eten en kookgerij mee en sliepen in tentjes. Veel gezien, zowel qua natuurschoon als qua culturele bezienswaardigheden. Ook heel veel lol gehad met elkaar net een grote familie. Xadda, een van de chauffeurs, was zogenaamd mijn echtgenoot en de andere 9 waren onze kinderen. Was soms onderweg wel handig als herders wat al te amoureus werden. O ja, heb een Yak gemolken, ta ta!

Nog even werk. In augustus en september hebben we 44 vrijwilligers computertraining gegeven en de gezondheidszorg trainingen die ze in oktober krijgen geregeld. In september was de opening van de trainingsruimte voor de vrijwilligers, waar ze ook campagnes kunnen voorbereiden. Was een leuk feestje met toespraken en ook twee lokale omroepen waren er. Ik was dus op TV, maar heb het zelf niet gezien. Stond ook in de eerste editie van de nieuwe krant van Nalaikh. Die eerste uitgave ging over vernieuwingen in Nalaikh en ik stond luid en duidelijk op de ziekenhuispagina. Ik heb ook een inventarisatie gedaan voor instrumenten en andere goederen die men in het ziekenhuis nodig heeft, omdat vrienden uit nederland mogelijk kans zien om die spullen in Nederland op de kop te tikken en naar Mongolie te verschepen. Verder is de Britse Ambassadeur op bezoek geweest. Hij vertelde in juni dat hij ooit in Nalaikh was geweest en dat geen mooie plaats vond. Ik heb hem toen uitgenodigd om de mooie kanten van Nalaikh te laten zien. Het zou een meer informeel bezoek zijn, maar uiteindelijk werd het op zijn verzoek toch redelijk formeel, met vertegenwoordigers van verschillende organisaties en het gemeentehuis, al was zijn bezoek niet formeel aangekondigd. Ik had de lunch bestemd voor het meer zakelijke gedeelte met alle gasten op een prachtig punt op de route naar Terelj dat, tot zijn verbazing, ook een deel van Nalaikh is. Op sommige uitkijkpunten zijn we gestopt om wat te drinken en te snacken. Verder hebben we de oppervlakte mijnbouw bekeken, een Kazak familie bezocht om kennis te maken met hun cultuur, hun dans en typische kazak muziek en het ziekenhuis bezocht. Bij de witte boog die hoog boven Nalaikh is gebouwd en tevens mijn favoriete plekje is hebben we afscheid genomen. Achteraf zei hij te begrijpen waarom ik mijn hart heb verpand aan Nalaikh en dat hij had genoten.

Laatste nieuwtje: Het sneeuwt (en stormt) en is vandaag lekker koud terwijl het gisteren nog plus 20 of zo iets was. Ga dus tante Corrie's sokken aantrekken en mijn winterkleren om naar UB te gaan voor een afspraak met Marielle, een nederlandse verpleegkundige die in UB in een ziekenhuis werkt als VSO-er. Heb nu geen tijd om foto’s te bewerken om bij te plaatsen, maar zal dat later deze week doen.

Liefs allemaal. Ada