't is weer voorbij die mooie zomer...
Blijf op de hoogte en volg Ada
18 September 2009 | Mongolië, Ulaanbaatar
Ja beste vrienden,
de zomer is hier nagenoeg voorbij en het was de natste zomer in 10 jaar. Zo ongeveer om de 3 dagen forse buien, regelmatig overstromingen met veel schade aan kleine huisjes (meer dan 100 families dakloos), wegen bruggen en het meest trieste van alles is dat 28 mensen zijn overleden en enkele honderden gewond raakten. Door de kou die met de regen gepaard ging zijn ruim 100.000 dieren gestorven. Mongolie is nomaal een vrij droog land en men is altijd erg blij met regen, maar dit jaar een beetje teveel van het goede dus. Nu staan de bomen inmiddels in prachtige herfstkleuren, vriest het ’s nachts, maar is het overdag nog zonnig en warm.
Nadam was verschrikkelijk gezellig. Ik was een stelletje Nederlanders in Ulaanbaatar tegen gekomen. Ik hoorde een typische Hollandse opmerking achter me “we gaan niet moeilijk doen”, draaide me om en zei “moet je zeker niet doen”en zo raakten we aan de praat en nodigde ik hen uit Nadam in Nalaikh, dat een dag eerder is dan in Ulaanbaatar, te komen vieren. Erg leuk stel, Edwin en Maaike genaamd, die de avond voor Nadam naar mijn huis kwamen. Met een hapje en een drankje tot 3 uur zitten keuvelen en om 8 uur uit de veren om de paardenraces, het hoogtepunt van Nadam niet te missen. Er zijn 3 races in Nalaikh, maar de belangrijkste, die ook in Ulaanbaatar wordt gereden is die van de 3-jarigen. Dat is eigenlijk een test van het ras. De ruiters zijn jonge kinderen. Wel door de nodige foutjes in de logistiek hebben we die niet kunnen zien, maar wel de race van de jonge paarden, het worstelen en andere traditionele gebruiken en gewoonten. Het was koud en het regende waarop we om 4 uur besloten dat het wel genoeg was geweest. ’s Avonds nog bezoek gekregen van Jude, een Canadese VSO-er en Rob, een andere Nederlandse VSO-er, die ik in tijden niet had gezien, dus weer lekker bij zitten kletsen en later op de avond kwamen er nog Mongoolse vrienden langs. Mijn Nadam in Nalaikh was fantastisch. Nadam in Ulaanbaatar is de twee dagen erna. Die zaterdag naar UB gegaan om een vriendin te helpen behang scheren; ja scheren want we hadden geen krabbertje, winkels dicht vanwege Nadam, dus scheermesjes gebruikt. Om 4 uur hadden we twee kamers kaal en opgeruimd.
Toen werd ik opgehaald door Chimgee, mijn peetmoeder van de eerste weken in Mongolie, waar ik nog steeds regelmatig mee omga. Chimgee en haar man Gamba zijn heel goede vrienden geworden en als er iets te vieren valt wordt ik altijd als een zus beschouwd. Eerst op bezoek bij haar ouders, die net een nieuw zomerhuisje hadden op het platteland. Gegeten, gedronken, gekletst, de andere broers en zusters ontmoet, want zo gaat dat hier. Op dagen als Nadam komt de hele familie bijeen bij de ouders of de oudste zoon of dochter. Daarna nog twee broers van Gambaa bezocht, inkopen gedaan en toen naar hun eigen woongelegenheid op het platteland. Dat was een wel heel bijzondere ervaring, die ik jullie niet wil onthouden, al heb ik geen foto’s wi ik jullie toch proberen te laten zienwaar ik in verzeilde.
We reden ongeveer 45 km en eindigden in een dal met slechts 1 andere Ger en 1 huis in aanbouw van een monnik, en het huis van Gambaa in aanbouw. De tuin, Chimgee’s trots, was klaar, dus eerst groente uit de kas gehaald. Het huis is op de begane grond een volledig dichte blokhut van dikke boomstammen met alleen een deur. Beneden is een eetkamer met boomstammen als tafel en boomstammen als zitbankjes en een slaapkamer. De entree ruimte moet keuken worden, maar is het nog niet, helemaal leeg op een vierpersoonstent na. De tent is nodig, omdat er nog geen dak op zit en de regen dus gezellig naar binnen stroomt. Een tijdelijke trap leidt naar de 1ste verdieping, en die wordt prachtig. Verdeeld in 3 kamers, waarvan 2 een groot balkon zullen krijgen en verder aan alle kanten grote ramen. Je kan van alle kanten naar het dal, de heuvels en de bossen kijken, prachtig. Maar dus nog niet klaar en al soppend door het regenwater hebben we bij kaarslicht een snel diner genoten, de kinderen op planken en matrassen in de slaapkamer en ik met Chimgee en Gamba in de tent voor een paar uur slaap, want om 5 uur moesten we vertrekken naar de paardenraces van UB. Zo’n huis is echt een Gambaa huis, die geniet van het primitieve en van het ontwerpen en bouwen van huizen. Bij de races kwam de hele familie weer bij elkaar, echt heel gezellig hoe die mensen met elkaar omgaan, voel me dan helemaal thuis.
Vies, moe, maar voldaan kwam er om 18.00 uur een einde aan mijn Nadam.
Even wat gewerkt, niet veel want in juli en augustus gaat iedereen op vakantie, dus een mooie gelegenheid om je bureau en kast op te ruimen en je computer te schonen,.... en toen kwam mijn zus Joke mijn soul maatje. Wat doe je dan? Luieren, eten, drinken en vooral veel klesten. Weet niet hoe dat komt, maar we raken eigenlijk nooit uitgepraat. Hadden geen zin om veel uitstapjes te maken, maar wilden graag paardrijden en kanoen in Terelj. Drie keer op pad geweest en twee keer weggespoeld. De eerste keer hebben we in de stromende regen op de paarden gewacht, onder het genot van kopjes koffie en thee voor Dugi, Nara’s dochter die ook mee ging. Die koffie haalden we om de beurt in het nabijgelegen hotel op met de enige regenjas die we bij ons hadden. Die mensen zullen wel gedacht hebben dat we gek waren, nou ja je kan ze geen ongelijk geven als je het gezien had. Uiteindelijk is het paardrijden wel gelukt, maar het kanoen niet, omdat de auto die ons stroom opwaarts moest brengen kapot ging, de onderdelen uit UB moesten komen en dat ging niet, want de rivier was te hoog om over te steken.
Zat ze weer vast in Tereltj zullen jullie denken? Nou net niet. Bij dat hotel lagen dikke bomen over de rivier waar we al overklauterend, en soms ernaast want het was spekglad en dan zat je onder de modder of je was even gedouched, de overkant konden halen. Spannend maar ook wel leuk omdat je dan weer wat te vertellen hebt wat niet iedereen meemaakt. Als assistent van mijn zus de echte bouwvakker en passant ook nog even het dak van de keuken van Ganna, de zus van onze paardenleverancier, gerepareerd zodat het niet meer lekte.
Het bezoek van Joke was natuurlijk veel te kort. Voor we het wisten stonden we om 6.00 uur ’s morgens al weer afscheid te nemen op het vliegveld. Gelukkig heeft ze het mee kunnen maken dat ik een katje heb en mijn nieuwe huis kunnen zien. Ja ik ben weer eens verhuisd. Ga er steeds op vooruit. Eerst een lekkend 1 kamerappartement, toen een erg goed 1 kamerappartement, maar de eigenaar wilde de huur niet verlengen.Toen naar een lekkend en koud 2 kamerappartement, dat ik met behulp van financiele steun van VSO en het ziekenhuis waterdicht en warmer kon maken met extra vloer en muur isolatie en een extra verwarming. Nu heb ik een volledig ingericht 3 kamerappartement, inclusief massagedouche, die ik ga gebruiken zodra we weer warm water krijgen; had de 15de moeten komen, maar ik moet kennelijk nog even geduld hebben. Heb ook een wasmachine en een stofzuiger, woon nu dus heel erg op stand.
En ja jullie lazen het goed: Ik heb een kat! Op een avond kwam ik thuis en dacht dat ik in de kamer iets zag bewegen, maar toen ik ging kijken zag ik niets. Een kwartiertje later, terwijl ik eten stond te koken hoor ik naast mijn voeten ineens iets van “ieuw”, ik schrok me naar. En daar zat ie dan, een klein hoopje lichtbruin met wit. Eerst dacht ik dat ie van de buren was of zo en mee naar binnen gesneaked, maar toen realiseerde ik me dat Ankhaa me een katje had beloofd als cadeautje en dat zij de sleutel van mijn appartement heeft voor noodgevallen. Ik gebeld en ja, het was mijn kat,mijn noodgeval. Hij vliegt door het huis als een tornado, klimt in alles waar hij zijn kleine nageltjes in kan krijgen, vindt het heerlijk om me te besluipen en dol op het kluiven aan mijn handen. Hij luistert naar de naam Bico, ware het niet dat hij dus voor geen meter luistert naar die naam. Hij reageert alleen op mijn voetstappen en volgt me overal. Joke en ik hebben in ruil voor een fles wijn hout bij Wytze opgehaald en een echte krabpaal gemaakt. We hebben erg gelachen om de kaprioln die hij daarmee uithaald en ik ben er nog steeds niet uit of het een katje, een tijger of een aap is. Maar het is wel gezellig, ligt nu op schoot te slapen, en als ik meer dan twee dagen niet thuis ben mag hij terug naar zijn moeder, de kat van Ankha’s oma.
Dus Joke uitgeleide gedaan, daarna wat container werk, want de 3e container was inmiddels aangekomen, transport en belasting moesten worden betaald, en hij staat nu op het terrein van Bilgee de chauffeur te wachten tot we kunnen uitpakken. Dat kan nu even niet, omdat de kinderafdeling en de afdeling interne nog niet helemaal klaar zijn, andere afdelingen zijn samengevoegd en overal spullen staan opgeslagen. We gaan begin oktober uitpakken, omdat er nu diverse inspecties in het ziekenhuis zijn en iedereen is daar druk mee en we moeten volgende week in een paar uur een veldziekenhuis opzetten als oefening voor als hier de mexicaanse griep of de vogelgriep uitbarst. Nog niet in Mongolie, maar als het gebeurd moeten patienten zo snel mogelijk geisoleerd buiten Nalaikh worden opgevangen, omdat Mongolie geen geld heeft om meer dan 24 mensen te behandelen. Het grootste gevaar van import is over de weg langs Nalaikh en langs Selenge, omdat dat de internationale verbindingen zijn over de weg. Vliegtuigen en treinen worden vooraf gekontroleerd.
Nog wat administraitie en een klusje voor VSO gedaan, verhuisd en toen kwamen mijn vriendinnen Marie uit Diever en Annemarie uit Hoofddorp op bezoek. Die hadden pech en geluk. Pech dat de temperatuur ’s avonds en ’s nachts tot onder nul daalde en geluk dat het overdag niet regende, maar de zon scheen en dan was het best aangenaam. De eerste twee dagen in Nalaikh doorgebracht, wat boodschappen gedaan, veel zitten bijkletsen wat heel leuk is, want ik ben nu weer helemaal op de hoogte van het reilen en zeilen van Annemarie en de tennisclub en dat van Marie, de camping, Diever, de kleine youri en beide dames hun werk. Marie vroeg wanneer ik weer naar Nederland kom, maar dat weet ik niet. Er is hier zoveel te doen en het geeft je zo’n warm gevoel van binnen als men waardeert dat je er bent voor hen. Natuurlijk mis ik mijn kennissen, vrienden en familie. Ik had dolgraag meegedaan met het open tournooi in Hoofddorp, zeker als ik hoor dat het weer zo gezellig was. Had dolgraag de auto puzzelrit of de dagklaverjas van camping ’t Eeser heideveld meegemaakt. Even naar mijn dochter die me een telefoon stuurde waardoor ik gratis met haar kan bellen via internet, even naar mijn oudste broer zijn verjaardag, een portje drinken met die andere broer die heel het ziekenhuis groen-wit heeft gemaakt, mijn zus in Amsterdam uitnodigen voor een vegetarische maaltijd in mijn caravan, mijn tweepersoons nichtje die altijd mailtjes stuurt en natuurlijk mijn moeder, die me steunt in mijn keuze hoewel het niet gemakkelijk voor haar is dat ik zo ver weg zit. Jullie allemaal weer even willen zien en horen hoe het gaat mis ik. Ik denk niet dat ik snel pertmanent terug kom naar Nederland, in elk geval niet als ik gezond blijf en als het aan mij ligt. Mongolie is echt mijn nieuwe vaderland aan het worden. Maar heb later toen ze al weer vertrokken waren heb ik wel bedacht, dat ik misschien iets vaker kom overwippen, omdat ik jullie wel degelijk mis.
Marie en Annemarie zijn wel op trip geweest, spartaans ik kan niet anders zeggen. Met Ankha, een vriend van haar Dzorgo die reed en, tot mijn grote verrassing ging haarman ook mee. Dat was leuk, omdat die twee getrouwd zijn zonder feest en nu dus huwelijksreis naar een gebied waar ze nog nooit waren geweest. De eerste nacht sliepen we in een tent in de duinen, ja geen zee maar wel duinen, en de rijp stond de andere morgen op de tent, koouuddd dus. Tempel bekeken en toen naar de hotsprings, nou ja eerst overnachten in diezelfde kou. Maar de boerin waar we kampeerden gaf ons een gerkachel, zaten we niet in de rook en toch van voren lekker warm en een del (traditionele lange jas voor buiten) zodat we ook geen ijs op onze ruggen hadden. Lieve familie die buiten ons pas 1 keer een buitenlander daar hadden gezien en ons van alles gaven. Meiden sliepen in de auto, omdat dat warmer is. De andere morgen naar de hotsprings, waar geen touristen komen, prachtig plekje maar voor een echt heet bad moest je water hevelen, wat we niet hebben gedaan. Toen besloot een zoon van de familie mee te gaan als gids door de bossen en over de bergen. Goed plan, want zonder hem hadden we het nooit gevonden, om moeten rijden en dit bos dus niet gezien. Overnacht achter een grote rots, nadat ik de spagetti maakte die Dzorgo belooft had. Maar na die helse rit had hij het vissen met de andere boys meer dan verdiend. Ankha’s man, Saikhna, haalde met een tak en een dobber van Wytze de enige vis binnenboord; Dzorgo had een grote maar de lijn brak, weg dobber.
De weg naar de waterval was ronduit verschrikkelijk. De regen had diepe geulen gemaakt, boomwortels en grote keien blootgelegd en dat we veilig aankwamen is alleen te danken aan onze gids en chauffeur. Op sommige punten wilde ik echt de auto uit en ik zat met kromme tenen te denken aan het feit dat ik die twee beste vriendinnen van me in die situatie had gebracht. Maar het kwam goed en als beloning voor alle werk van die twee en de ontberingen van mijn vriendinnen besloot ik om een luxe verblijf te zoeken met warme douche en restaurant. We hebben genoten van de luxe en het feit dat onze gids, Batsaikhan via de telefoon te horen kreeg dat beide ouders hadden ingestemd met zijn huwelijk met het meisje waar hij dolveel van houdt. Feestje dus gevierd.
Ik denk voldaan, maar dat moeten degenen die Marie en Annemarie kennen maar aan ze vragen, kwamen we in Nalaikh terug. Het was me het tripje wel!
En nu? Het echte leven is begonnen. Veel afspraken, nieuwe projecten en trainingen. Dus de volgende keer weer werkverslagen na een lummelzomer waar ik van heb genoten.
Liefs uit een koud Mongolie waar ze morgen de eerste sneeuw verwachten.
Ada
de zomer is hier nagenoeg voorbij en het was de natste zomer in 10 jaar. Zo ongeveer om de 3 dagen forse buien, regelmatig overstromingen met veel schade aan kleine huisjes (meer dan 100 families dakloos), wegen bruggen en het meest trieste van alles is dat 28 mensen zijn overleden en enkele honderden gewond raakten. Door de kou die met de regen gepaard ging zijn ruim 100.000 dieren gestorven. Mongolie is nomaal een vrij droog land en men is altijd erg blij met regen, maar dit jaar een beetje teveel van het goede dus. Nu staan de bomen inmiddels in prachtige herfstkleuren, vriest het ’s nachts, maar is het overdag nog zonnig en warm.
Nadam was verschrikkelijk gezellig. Ik was een stelletje Nederlanders in Ulaanbaatar tegen gekomen. Ik hoorde een typische Hollandse opmerking achter me “we gaan niet moeilijk doen”, draaide me om en zei “moet je zeker niet doen”en zo raakten we aan de praat en nodigde ik hen uit Nadam in Nalaikh, dat een dag eerder is dan in Ulaanbaatar, te komen vieren. Erg leuk stel, Edwin en Maaike genaamd, die de avond voor Nadam naar mijn huis kwamen. Met een hapje en een drankje tot 3 uur zitten keuvelen en om 8 uur uit de veren om de paardenraces, het hoogtepunt van Nadam niet te missen. Er zijn 3 races in Nalaikh, maar de belangrijkste, die ook in Ulaanbaatar wordt gereden is die van de 3-jarigen. Dat is eigenlijk een test van het ras. De ruiters zijn jonge kinderen. Wel door de nodige foutjes in de logistiek hebben we die niet kunnen zien, maar wel de race van de jonge paarden, het worstelen en andere traditionele gebruiken en gewoonten. Het was koud en het regende waarop we om 4 uur besloten dat het wel genoeg was geweest. ’s Avonds nog bezoek gekregen van Jude, een Canadese VSO-er en Rob, een andere Nederlandse VSO-er, die ik in tijden niet had gezien, dus weer lekker bij zitten kletsen en later op de avond kwamen er nog Mongoolse vrienden langs. Mijn Nadam in Nalaikh was fantastisch. Nadam in Ulaanbaatar is de twee dagen erna. Die zaterdag naar UB gegaan om een vriendin te helpen behang scheren; ja scheren want we hadden geen krabbertje, winkels dicht vanwege Nadam, dus scheermesjes gebruikt. Om 4 uur hadden we twee kamers kaal en opgeruimd.
Toen werd ik opgehaald door Chimgee, mijn peetmoeder van de eerste weken in Mongolie, waar ik nog steeds regelmatig mee omga. Chimgee en haar man Gamba zijn heel goede vrienden geworden en als er iets te vieren valt wordt ik altijd als een zus beschouwd. Eerst op bezoek bij haar ouders, die net een nieuw zomerhuisje hadden op het platteland. Gegeten, gedronken, gekletst, de andere broers en zusters ontmoet, want zo gaat dat hier. Op dagen als Nadam komt de hele familie bijeen bij de ouders of de oudste zoon of dochter. Daarna nog twee broers van Gambaa bezocht, inkopen gedaan en toen naar hun eigen woongelegenheid op het platteland. Dat was een wel heel bijzondere ervaring, die ik jullie niet wil onthouden, al heb ik geen foto’s wi ik jullie toch proberen te laten zienwaar ik in verzeilde.
We reden ongeveer 45 km en eindigden in een dal met slechts 1 andere Ger en 1 huis in aanbouw van een monnik, en het huis van Gambaa in aanbouw. De tuin, Chimgee’s trots, was klaar, dus eerst groente uit de kas gehaald. Het huis is op de begane grond een volledig dichte blokhut van dikke boomstammen met alleen een deur. Beneden is een eetkamer met boomstammen als tafel en boomstammen als zitbankjes en een slaapkamer. De entree ruimte moet keuken worden, maar is het nog niet, helemaal leeg op een vierpersoonstent na. De tent is nodig, omdat er nog geen dak op zit en de regen dus gezellig naar binnen stroomt. Een tijdelijke trap leidt naar de 1ste verdieping, en die wordt prachtig. Verdeeld in 3 kamers, waarvan 2 een groot balkon zullen krijgen en verder aan alle kanten grote ramen. Je kan van alle kanten naar het dal, de heuvels en de bossen kijken, prachtig. Maar dus nog niet klaar en al soppend door het regenwater hebben we bij kaarslicht een snel diner genoten, de kinderen op planken en matrassen in de slaapkamer en ik met Chimgee en Gamba in de tent voor een paar uur slaap, want om 5 uur moesten we vertrekken naar de paardenraces van UB. Zo’n huis is echt een Gambaa huis, die geniet van het primitieve en van het ontwerpen en bouwen van huizen. Bij de races kwam de hele familie weer bij elkaar, echt heel gezellig hoe die mensen met elkaar omgaan, voel me dan helemaal thuis.
Vies, moe, maar voldaan kwam er om 18.00 uur een einde aan mijn Nadam.
Even wat gewerkt, niet veel want in juli en augustus gaat iedereen op vakantie, dus een mooie gelegenheid om je bureau en kast op te ruimen en je computer te schonen,.... en toen kwam mijn zus Joke mijn soul maatje. Wat doe je dan? Luieren, eten, drinken en vooral veel klesten. Weet niet hoe dat komt, maar we raken eigenlijk nooit uitgepraat. Hadden geen zin om veel uitstapjes te maken, maar wilden graag paardrijden en kanoen in Terelj. Drie keer op pad geweest en twee keer weggespoeld. De eerste keer hebben we in de stromende regen op de paarden gewacht, onder het genot van kopjes koffie en thee voor Dugi, Nara’s dochter die ook mee ging. Die koffie haalden we om de beurt in het nabijgelegen hotel op met de enige regenjas die we bij ons hadden. Die mensen zullen wel gedacht hebben dat we gek waren, nou ja je kan ze geen ongelijk geven als je het gezien had. Uiteindelijk is het paardrijden wel gelukt, maar het kanoen niet, omdat de auto die ons stroom opwaarts moest brengen kapot ging, de onderdelen uit UB moesten komen en dat ging niet, want de rivier was te hoog om over te steken.
Zat ze weer vast in Tereltj zullen jullie denken? Nou net niet. Bij dat hotel lagen dikke bomen over de rivier waar we al overklauterend, en soms ernaast want het was spekglad en dan zat je onder de modder of je was even gedouched, de overkant konden halen. Spannend maar ook wel leuk omdat je dan weer wat te vertellen hebt wat niet iedereen meemaakt. Als assistent van mijn zus de echte bouwvakker en passant ook nog even het dak van de keuken van Ganna, de zus van onze paardenleverancier, gerepareerd zodat het niet meer lekte.
Het bezoek van Joke was natuurlijk veel te kort. Voor we het wisten stonden we om 6.00 uur ’s morgens al weer afscheid te nemen op het vliegveld. Gelukkig heeft ze het mee kunnen maken dat ik een katje heb en mijn nieuwe huis kunnen zien. Ja ik ben weer eens verhuisd. Ga er steeds op vooruit. Eerst een lekkend 1 kamerappartement, toen een erg goed 1 kamerappartement, maar de eigenaar wilde de huur niet verlengen.Toen naar een lekkend en koud 2 kamerappartement, dat ik met behulp van financiele steun van VSO en het ziekenhuis waterdicht en warmer kon maken met extra vloer en muur isolatie en een extra verwarming. Nu heb ik een volledig ingericht 3 kamerappartement, inclusief massagedouche, die ik ga gebruiken zodra we weer warm water krijgen; had de 15de moeten komen, maar ik moet kennelijk nog even geduld hebben. Heb ook een wasmachine en een stofzuiger, woon nu dus heel erg op stand.
En ja jullie lazen het goed: Ik heb een kat! Op een avond kwam ik thuis en dacht dat ik in de kamer iets zag bewegen, maar toen ik ging kijken zag ik niets. Een kwartiertje later, terwijl ik eten stond te koken hoor ik naast mijn voeten ineens iets van “ieuw”, ik schrok me naar. En daar zat ie dan, een klein hoopje lichtbruin met wit. Eerst dacht ik dat ie van de buren was of zo en mee naar binnen gesneaked, maar toen realiseerde ik me dat Ankhaa me een katje had beloofd als cadeautje en dat zij de sleutel van mijn appartement heeft voor noodgevallen. Ik gebeld en ja, het was mijn kat,mijn noodgeval. Hij vliegt door het huis als een tornado, klimt in alles waar hij zijn kleine nageltjes in kan krijgen, vindt het heerlijk om me te besluipen en dol op het kluiven aan mijn handen. Hij luistert naar de naam Bico, ware het niet dat hij dus voor geen meter luistert naar die naam. Hij reageert alleen op mijn voetstappen en volgt me overal. Joke en ik hebben in ruil voor een fles wijn hout bij Wytze opgehaald en een echte krabpaal gemaakt. We hebben erg gelachen om de kaprioln die hij daarmee uithaald en ik ben er nog steeds niet uit of het een katje, een tijger of een aap is. Maar het is wel gezellig, ligt nu op schoot te slapen, en als ik meer dan twee dagen niet thuis ben mag hij terug naar zijn moeder, de kat van Ankha’s oma.
Dus Joke uitgeleide gedaan, daarna wat container werk, want de 3e container was inmiddels aangekomen, transport en belasting moesten worden betaald, en hij staat nu op het terrein van Bilgee de chauffeur te wachten tot we kunnen uitpakken. Dat kan nu even niet, omdat de kinderafdeling en de afdeling interne nog niet helemaal klaar zijn, andere afdelingen zijn samengevoegd en overal spullen staan opgeslagen. We gaan begin oktober uitpakken, omdat er nu diverse inspecties in het ziekenhuis zijn en iedereen is daar druk mee en we moeten volgende week in een paar uur een veldziekenhuis opzetten als oefening voor als hier de mexicaanse griep of de vogelgriep uitbarst. Nog niet in Mongolie, maar als het gebeurd moeten patienten zo snel mogelijk geisoleerd buiten Nalaikh worden opgevangen, omdat Mongolie geen geld heeft om meer dan 24 mensen te behandelen. Het grootste gevaar van import is over de weg langs Nalaikh en langs Selenge, omdat dat de internationale verbindingen zijn over de weg. Vliegtuigen en treinen worden vooraf gekontroleerd.
Nog wat administraitie en een klusje voor VSO gedaan, verhuisd en toen kwamen mijn vriendinnen Marie uit Diever en Annemarie uit Hoofddorp op bezoek. Die hadden pech en geluk. Pech dat de temperatuur ’s avonds en ’s nachts tot onder nul daalde en geluk dat het overdag niet regende, maar de zon scheen en dan was het best aangenaam. De eerste twee dagen in Nalaikh doorgebracht, wat boodschappen gedaan, veel zitten bijkletsen wat heel leuk is, want ik ben nu weer helemaal op de hoogte van het reilen en zeilen van Annemarie en de tennisclub en dat van Marie, de camping, Diever, de kleine youri en beide dames hun werk. Marie vroeg wanneer ik weer naar Nederland kom, maar dat weet ik niet. Er is hier zoveel te doen en het geeft je zo’n warm gevoel van binnen als men waardeert dat je er bent voor hen. Natuurlijk mis ik mijn kennissen, vrienden en familie. Ik had dolgraag meegedaan met het open tournooi in Hoofddorp, zeker als ik hoor dat het weer zo gezellig was. Had dolgraag de auto puzzelrit of de dagklaverjas van camping ’t Eeser heideveld meegemaakt. Even naar mijn dochter die me een telefoon stuurde waardoor ik gratis met haar kan bellen via internet, even naar mijn oudste broer zijn verjaardag, een portje drinken met die andere broer die heel het ziekenhuis groen-wit heeft gemaakt, mijn zus in Amsterdam uitnodigen voor een vegetarische maaltijd in mijn caravan, mijn tweepersoons nichtje die altijd mailtjes stuurt en natuurlijk mijn moeder, die me steunt in mijn keuze hoewel het niet gemakkelijk voor haar is dat ik zo ver weg zit. Jullie allemaal weer even willen zien en horen hoe het gaat mis ik. Ik denk niet dat ik snel pertmanent terug kom naar Nederland, in elk geval niet als ik gezond blijf en als het aan mij ligt. Mongolie is echt mijn nieuwe vaderland aan het worden. Maar heb later toen ze al weer vertrokken waren heb ik wel bedacht, dat ik misschien iets vaker kom overwippen, omdat ik jullie wel degelijk mis.
Marie en Annemarie zijn wel op trip geweest, spartaans ik kan niet anders zeggen. Met Ankha, een vriend van haar Dzorgo die reed en, tot mijn grote verrassing ging haarman ook mee. Dat was leuk, omdat die twee getrouwd zijn zonder feest en nu dus huwelijksreis naar een gebied waar ze nog nooit waren geweest. De eerste nacht sliepen we in een tent in de duinen, ja geen zee maar wel duinen, en de rijp stond de andere morgen op de tent, koouuddd dus. Tempel bekeken en toen naar de hotsprings, nou ja eerst overnachten in diezelfde kou. Maar de boerin waar we kampeerden gaf ons een gerkachel, zaten we niet in de rook en toch van voren lekker warm en een del (traditionele lange jas voor buiten) zodat we ook geen ijs op onze ruggen hadden. Lieve familie die buiten ons pas 1 keer een buitenlander daar hadden gezien en ons van alles gaven. Meiden sliepen in de auto, omdat dat warmer is. De andere morgen naar de hotsprings, waar geen touristen komen, prachtig plekje maar voor een echt heet bad moest je water hevelen, wat we niet hebben gedaan. Toen besloot een zoon van de familie mee te gaan als gids door de bossen en over de bergen. Goed plan, want zonder hem hadden we het nooit gevonden, om moeten rijden en dit bos dus niet gezien. Overnacht achter een grote rots, nadat ik de spagetti maakte die Dzorgo belooft had. Maar na die helse rit had hij het vissen met de andere boys meer dan verdiend. Ankha’s man, Saikhna, haalde met een tak en een dobber van Wytze de enige vis binnenboord; Dzorgo had een grote maar de lijn brak, weg dobber.
De weg naar de waterval was ronduit verschrikkelijk. De regen had diepe geulen gemaakt, boomwortels en grote keien blootgelegd en dat we veilig aankwamen is alleen te danken aan onze gids en chauffeur. Op sommige punten wilde ik echt de auto uit en ik zat met kromme tenen te denken aan het feit dat ik die twee beste vriendinnen van me in die situatie had gebracht. Maar het kwam goed en als beloning voor alle werk van die twee en de ontberingen van mijn vriendinnen besloot ik om een luxe verblijf te zoeken met warme douche en restaurant. We hebben genoten van de luxe en het feit dat onze gids, Batsaikhan via de telefoon te horen kreeg dat beide ouders hadden ingestemd met zijn huwelijk met het meisje waar hij dolveel van houdt. Feestje dus gevierd.
Ik denk voldaan, maar dat moeten degenen die Marie en Annemarie kennen maar aan ze vragen, kwamen we in Nalaikh terug. Het was me het tripje wel!
En nu? Het echte leven is begonnen. Veel afspraken, nieuwe projecten en trainingen. Dus de volgende keer weer werkverslagen na een lummelzomer waar ik van heb genoten.
Liefs uit een koud Mongolie waar ze morgen de eerste sneeuw verwachten.
Ada
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
