Darkhan, transport, vriendschap en werk

Zoals ik de vorige keer aangaf zou ik iets vertellen over transport. Ten eerste is daar het paard, de yak of de kameel. Nou die heb ik alle drie nog niet geprobeerd, maar ik heb nu wel mijn eerste echt levende en loslopende kameel (twee bulten dus) gezien op de trip naar Darkhan. Ten tweede is daar de fiets en de motor. Levensgevaarlijk in UB maar wel lekker buiten de stad. Ook die heb ik niet geprobeerd. Dan heb je taxi's en auto's. In feite is elke auto die stopt als je je hand op steekt op dat moment een soort taxi. Je moet wel even de chauffeur diep in de ogen kijken, maar verder gebruikt iedereen die auto's als vervoermiddel, omdat ze meestal goedkoper zijn dan de "echte". Maar wat is echt, als ze je perfect brengen waar je wilt wezen. Toen ik een dag eerder naar Darkhan wilde dat de mensen van het ziekenhuis omdat ik graag met de VSO-ers daar wilde praten en nog iets van Darkhan zelf wilde zien hadden we zo'n auto nodig. We waren al ingestapt bij een chauffeur die iets verder moest dan Darkhan, maar toen bleek dat hij klantjes kon krijgen voor die langere reis en moesten we uitstappen. Logisch hij kon meer verdienen. De chauffeur vooraan in het rijtje had gele ogen en een zeer donkerrood gezicht, wat hier meestal duidt op alcohol gebruik. Ik was samen met Loraine (VSO-er uit Ierland) en we besloten een toilet stop te maken in de hoop, dat hij dan vertrokken zou zijn en vervelende situaties te voorkomen. Een ding was duidelijk we zouden niet met hem gaan. Terwijl we net op zoek waren naar de toilet kwam er een jongere man naar ons toe die vroeg of we met hem wilden meerijden. Hij had alles gezien en bleek een politieman uit Darkhan te zijn (liet ID zien) die naar huis ging. Dat was dus erg veilig en we hadden een erg prettige reis. Dat over auto's en taxi's. Dan is daar de bus in alle soorten en maten. Er is een officiele bus, die ik meestal neem van en naar Nalaikh, omdat je meestal goed kunt zitten en ze rijden redelijk veilig. De microbus is het alternatief en die heb je nodig als je iets groters mee wilnemen dan een rugzak. Ik had gordijnen en een tafeltje nodig dus met de microbus. Die worden tot buigens toe volgeladen op het dak en binnen. Een dame die inkopen had gedaan voor een weeshuis, zo leek het had ook op 4 stoelen in de bus tassen gezet, terwijl ze buiten van alles aan het regelen was. Wat er gebeurde was, dat voor stoel nummer 1 moest iemand een grote stapel met eierendozen op schoot nemen, voor stoel nummer 2 gingen er 4 containers met zonnebloemolie op iemand anders z'n schoot en toen kwamen wij. Nu zijn de plaatsen niet erg groot en heb je amper plek om je voeten neer te zetten. Je begrijpt, en de mensen die me kennen voelen het al aankomen, ik verloor mijn evenwicht tussen eieren, olie en... balen yoghurt en belandde dus keurig op haar boodschappen. Het cirsus dat toen ontstond was prachtig. Ik verstond er niets van, maar de hele bus genoot. Uiteindelijk werd de schade echt bekeken en verwisselden 2 gebroken yoghurt pakken van eigenaar tegen betaling. De hele weg keek ze argwanend naar mij, waarschijnlijk bang dat mijn volgende aanval op de eieren zou zijn gericht. Ik heb heel rustig geademd en had twee stijve benen toen we aankwamen, maar het is me gelukt om zonder verdere inkopen aan te komen. Als het effe kan, ga ik dus lopen.

We zijn naar Darkhan geweest om te zien hoe ze daar werken met vrijwilligers in de huisartsen praktijk. Een van de presentaties was een poppenkastshow over infecties, die de vrijwilligers zelf maken en uitvoeren om de bevolking voor te lichten over infectiepreventie. Ik heb erg veel kunnen leren vooral van Glenn, die al een jaar in de gezondheidszorg werkt in Mongolie. Verder het appartement van Christiane (Frankrijk) gezien en uitgebreid met Linda (Nederland) gesproken over haar placement en zoveel mogelijk ervaringen uitgewisseld en gekeken hoe we elkaar kunnen helpen. In Darkhan zijn 5 VSO-ers en in het weekend eten ze met elkaar en als het lekker weer is gaan ze met elkaar een lange wandeling maken. Ik was te laat voor de wandeling maar keurig op tijd om mee te eten in het appartement van Alain (van de Filippijnen, net als Glenn en Carlitho). Het was een heel gezellige avond die Linda en ik hebben afgerond in haar apartement, waar ik bleef slapen, met nog een beetje kletsen onder het genot van een glas wijn.

Met mijn werk gaat het prima. Ik heb mijn voorstellen voor 8 projecten mondeling uitgelegd aan mijn directeur, mr. Dasdolgor. De vertaling in het Mongools was nog niet helemaal klaar, vandaar. Nadat ik alles had toegelicht kwam hij met een reactie per voorstel en het bleek dat hij helemaal op een lijn zat met mijn ideeen. Wat hij nog extra wil is cultuur uitwisseling, wat ik natuurlijk graag wil doen, maar ik heb bijna niets meegenomen uit Nederland over Nederland. Help lezers van deze site!!!! Wie heeft er een leuke video of DVD over Nederland, of weet waar je die kunt bemachtigen tegen een redelijke prijs? En wie is dan ook bereid om die te sturen naar mij? Het adres is VSO Programm Office. T.a.v. Ada van vliet. PO Box 678, Ulaanbaatar 13. Mongolia. Alvast bedankt. Qua werk heb ik het dus echt getroffen met een erg intelligente baas, die heel erg open staat om dingen te leren, maar aan de andere kant ook goed kijkt naar wat daarin aangeboden wordt en of dat wel zinvol is.

Vriendschappen tot slot. Door Wytze ben ik in kontakt gekomen met Narangerel, haar twee kinderen en haar zuster, en hun hond. Narangerel geeft engels aan de middelbare school in Nalaikh en met haar kan ik overal over praten. Het is een heerlijk gezin om bij langs te gaan voor even een kopje thee of een praatje (ook met een kopje thee dus). Ze zijn een nieuw huis aan het bouwen en tot nu toe ben ik daar elk weekend een dag geweest om te helpen. Tegelen, vloeren afdekken met board en dat soort dingen. Heel erg gezellig en als beloning krijgen alle harde werkers heerlijk eten. Narangerel kan goed koken en Manduk haar dochter maakt zelf erg lekker brood, dat we dan eten met zelfgemaakt jam van bessen die deze zomer zijn geplukt op het platteland. Ankha, haar zoon doet veel zwaar werk om zijn moeder, die weduwe is te helpen. Wytze gaat met haar trouwen zodra de papieren rond zijn en dat is tot nu toe een heel gedoe. Ik hoop echt voor hen dat alles snelrond komt. Om jullie een beetje kennis met het te laten maken heb ik foto's gemaakt. De hond had geen naam en ik vroeg waarom noemen jullie hem niet Matjang, wat maatje, vriend betekent. (Ja net als een van mijn katten.)En nu heet hij dus zo, alhoewel hij nog niet erg luistert naar zijn naam en het veel te druk heeft met de wereld ontdekken.

Mijn tolk, Aryuna, is nu ook meer een vriendin geworden, nu e elkaar wat beter hebben leren kennen en behalve werken ook dingen doen als boodschappen, yoghurt pletten etc. Vorige week belde ze op zondag of ik om 4 uur 's middags bij de bank kon komen. Ik geen idee waarom, maar natuurlijk gegaan. Daar bleek, dat ze een gratis schoonheids behandeling voor mijn gezicht had geregeld met iemand die net een nieuwe salon had geopend. Heeeeerlijk om een uur lang vertroeteld te worden en ook te merken hoe droog je huid hier eigenlijk wordt. Dat had ik in elk geval niet door, maar deze dame had ongeveer een hele pot creme gebruikt, voordat het spul niet meer totaal in mijn huid verdween. Ben nu toch zelf maar een beetje meer gaan smeren.

Al met al weer van alles meegemaakt en mijn gordijnen hangen ook. Ben nu een muts en handschoenen aan het breien en mijn volgende project is het naaien van een pakje. Ja mam je leest het goed ik ga weer achter een ouderwetse handmachine die Narangerel nog ergens had staan aan de kledingmakerij. Heb geen patroon, dus het zal wel even duren voor ik met kranten de juiste pasvorm heb en de schaar in de stof kan zetten. Maar ik heb er echt zin in en je moet toch wat 's avonds na 18.00 als het te donker is om nog de straat op te gaan.

Tot slot wil ik graag iedereen bedanken voor reacties die ik kreeg via het artikel in de Hoofddorpse Courant. Ik kan niet terugmailen en daarom via deze site: bedankt.