Start 2007

Ik weet niet hoe het bij jullie is, maar hier lijkt de tijd wel te vliegen. Het is alweer 12 januari en er is weer veel gebeurd. Laat ik nog even terugkomen op mijn verjaardag, je wordt immers niet elke dag 55. Ik vertelde al dat het een heel leuke dag was, maar kon dat toen nog niet laten zien. Wel, hier dus nu wat foto’s. Verder kon ik pas enkele dagen later op het internet en vond toen allerlei felicitatie mails en via de post pakjes en kaarten. Dank, dank aan de zenders, die ik later ook nog persoonlijk zal bedanken.

Deze week was het vrij druk op het werk, omdat iedereen inmiddels is teruggekeerd naar de orde van alle dag. Iedereen is druk bezig met het maken van het jaarplan 2007 wat we eind deze maand gaan bespreken en vaststellen. Verder is er een verzoek gekomen van het management van de provincie Darkhan om managementtrainingen te komen geven. Na overleg met Dashdolgor, die immers mijn baas is hier in Nalaikh, is besloten dat ik er maximaal 5 dagen voor kan uittrekken. Volgende week woensdag heb ik een gesprek met een van de managers om na te gaan hoe de bestaande situatie in elkaar zit en om een beeld te krijgen van hun behoefte en het niveau waarop men nu als manager werkt. Lijkt me heel leuk om te doen en leuk om enkele dagen naar Darkhan te gaan, dat ongeveer 4 uur reizen ten noorden van Nalaikh ligt.

In het ziekenhuis is nu de tweede analyse workshop gepland voor 26 januari. We gaan dan de visie missie sessie en de sterkte zwakte analyse doen van de polikliniek. Deelnemers zijn dokters, verpleegkundigen en managers, een groep van ongeveer 24 mensen. VSO heeft een heel leuk programma ontwikkeld voor de partner analyse, wat ik heb bewerkt voor deze workshops en Duya van het VSO kantoor mag ons nog een keer ondersteunen. Dat is heel prettig, omdat zij precies weet wat het plan is en hoe ik het programma wil uitvoeren, zodat er weinig tijd verloren gaat aan vertaalwerk. Na de polikliniek gaan we namelijk ook nog de ziekenhuisafdelingen doen waar patiënten worden opgenomen en de emergency (eerste hulp en ambulancedienst). De workshop in de huisartsenpraktijken heeft geleid tot een aanzienlijke reductie van het papierwerk. Verder gaan we, Tsestegmaa en ik, deze maand met de hoofden praten over de andere punten uit de analyse en over nieuwe profielen en functiebeschrijvingen voor de vrijwilligers.

Met Dashdolgor ook afgesproken dat ik de managementtrainingen voor Nalaikh ga inplannen. Heb het eerste programma inmiddels klaar. Men zit hier erg vast aan het uitvoeren van allerlei regels vanuit nationale en locale overheid. Managen betekent hier meestal dat men de regels uitdeelt, soms nog wat vertaalt voor intern gebruik en er vervolgens een controle mechanisme opzet. Er heerst daarbij een soort gelatenheid vanuit het “moeten”. Nu zijn wij Nederlanders erg gewend om te kijken naar de eigen speelruimte binnen de regels. De reductie van het papierwerk tussen de huisartsen en het ziekenhuis is een voorbeeld van hoe het binnen die regels ook anders kan. Een ander voorbeeld is dat men een brief heeft geschreven naar de provincie om het probleem van te weinig dokters nog eens onder de aandacht te brengen. Vanuit de workshop was men tot de conclusie gekomen dat je, in plaats van af te wachten best zelf initiatief kon nemen. In de brief hebben ze dan ook aangegeven dat ze een actievere houding verwachten, wijzend op enkele mogelijkheden die de provincie heeft om afgestudeerde artsen naar het platteland te plaatsen voor het verplichte jaar huisartsenervaring. Dat is zo ongebruikelijk, dat ik haast van mijn stoel viel van verbazing. Wat ik merk is dat men het dus leuk vindt om te kijken waar die speelruimte zit om zelf initiatief te nemen. Men moet leren dat er altijd ruimte is en die eigen ruimte te zoeken, want zo heeft men nooit geleerd te denken. Leuk is dat de managers in mijn ziekenhuis het wel graag willen leren en ik hier ben geplaatst om ze een handje te helpen om het ziekenhuis management sterker te maken. Onder het motto “Al doende leert men” doe ik alle trainingen dan ook in de vorm van workshops en persoonlijke begeleiding. Het kost wel veel tijd, maar geeft ook veel plezier en herkenning en men kan veel direct in de praktijk toepassen, zo blijkt uit de voorbeelden hierboven.

De manager verpleegkundigen vroeg vorige week of ik niet eens mee wilde lopen op de afdelingen. De reden is dat ze graag de huidige praktijk wil bespreken in relatie tot de praktijk in westerse ziekenhuizen en het daarbij van belang is een beeld te hebben van het nu. Omdat ik niet al te veel van mijn werktijd wil gebruiken, gezien alle projecten die al lopen, heb ik me aangemeld voor een nachtdienst in het gebouw waar interne, intensive care en Maternity in is gehuisvest. Maternity is de afdeling waar zowel opnames m.b.t. vrouwen ziekten plaatsvinden als waar alle baby’s geboren worden. Bijna alle moet ik zeggen want plm. 2% van alle bevallingen vindt nog thuis plaats. Een nachtdienst begint om 16.00 uur en duurt tot de andere morgen 8.00 uur. Het zal wel een lange nacht worden, maar wie me kent weet dat ik weinig slaap nodig heb, dus dat zal wel lukken. Volgende week ga ik dan ook nog een dagdienst volgen op interne, de enige afdeling waar de bedbezetting altijd 100% is. Interne is interessant omdat ze nooit kunnen rekenen op extra middelen vanuit Mongoolse instellingen en het dus moeten redden met de vergoedingen van de overheid. Op de kinderafdeling en infectieziekten is