Eerste 3 weken in country training

We hebben er de eerste drie weken van de incountry training op zitten. VSO heeft alles erg goed geregeld. 's Morgens gaan we naar school om Mongools te leren en dat is heel zwaar, omdat het zo snel gaat en alles anders is. Lezen van letters is al moeilijk qua herkenning, dan nog de goede uitspraak en dan nog de goede "verbouwing" in combinatie met persoonsvorm, tijdsaspect en combinatiewoorden. 's middags hebben we allerlei sprekers zowel intern VSO als extern, wat erg goed is, maar om 16.00 gaan de computers in ons hoofd plat. Daarna moeten we nog veel huiswerk maken en de uitspraak oefenen. We krijgen een warme lunch van VSO de rest moeten we zelf regelen, maar daar hebben we wel een soort salaris hiervoor gekregen. Na donker kun je niet alleen veilig over straat, omdat er veel dronken en/of arme mensen zijn, die je lastig kunnen vallen. Als je nog uit je appartement wilt moet je met een groepje. Zelfs voor je appartement ben je niet altijd safe.

Maar.... hoe langer ik hier ben hoe meer ik van Mongolie ga houden merk ik en dat zeggen de anderen ook. De mensen zijn erg vriendelijk en helpen je graag, we spreken (meest handen en voeten) soms voor het apartement met medebewoners uit het appartementencomplex, dat geeft een soort burengevoel. Op sommige plaatsen worden we herkend en heel vriendelijk begroet. Het verkeer is erg gevaarlijk, vooral ovesteken is link en er zijn overal open putten dus je moet erg goed uitkijken waar je loopt. We gaan in feite overal lopend heen, behalve naar school, dat doen we met de schoolbus.

Ik heb inmiddels Wytze, een Nederlander, gesproken die in Nalaikh zat. Hij is daar na enkele maanden gestopt, omdat niemand engels sprak en hij (net als ik zal zijn) erg afhankelijk is van verbale en nonverbale communicatie. Het zal dus van "levens" belang zijn een tolk te vinden, wat erg moeilijk is voor buiten de stad. De afgelopen week van Duya, de assistente op het programme office voor Health, gehoord dat mijn a.s. werkgever druk bezig is een apartement te vinden en een tolk voor 2 dagen. Dat klinkt dus als muziek in mijn oren.

Het eerste weekend zijn we naar een ruine van een Monestry (budistisch)geweest met VSO. Dat was een prachtige tocht met de eerste indrukken van wat men hier "de countryside" noemt. Alles buiten Ulaanbaatar wordt zo genoemd. Praschtig glooiend landschap met hier en daar een Ger (mongoolse tent die door herders gebruikt wordt als verplaatsbaar huis) en kudden schapen, geiten, koeien en paarden en jawel jaks. (zie foto's)

Het tweede weekend was er vlak bij ons appartement een openlucht concert van originele mongoolse concertmuziek met allerlei oude instrumenten en dansen, met op de achtergrond historische beelden. Erg indrukwekkend. Daarna was er een popconcert, maar de opzet duurde zo lang dat we daar niet op hebben gewacht. 's Zondags zijn we met een groepje VSO-ers naar een cavallerieshow geweest ongeveer 1,5 uur rijden vanaf Ulaanbaatar midden in het eindeloze steppegebied. Dat is een zeer uniek gebeuren. Er is een dorp gebouwd met allerlei oude ambachten die je kon bekijken, je kon allerlei mongoolse gerechten proeven, er werd gezongen en op oude instrumenten gespeeld en ze gaven dansshows. Het hoogtepunt was de cavallerieshow. Met meer dan 500 paarden, verdeeld in 4 "legers" beeldden ze uit hoe vroeger oorlog werd gevoerd. Ongelooflijk wat Mongolen met en op paarden kunnen. Ze lieten bijvoorbeeld zien hoe iemand in volle draf een stok opraapte van de grond, hoe ze al rijdend met pijl en boogschieten en dat soort dingen. Het meest indrukwekkend was, dat je uitkijkt over een glooiend landschap en ergens in de verte van over de heuvels komt er een leger aangestormd, dat echt in now time bij je is. Moet aardig beangstigend geweest zijn vroeger.

Vorig weekend hebben we in het westen van Ulaanbaatar, ongeveer 1,5 uur rijden, een boerenfamilie bezocht, die met hun vee en hun Ger over de steppen van Mongolie trekt. Apart daarbij is, dat die familie niet wist dat we kwamen en onze gids niet precies wist waar ze waren. Na ongeveer een uur zijn we een karrespoor gaan volgen, gewoon het land in. Dat doen nog al wat mensen en die karresporen zie je overal. De gids moest twee keer vragen bij een andere Ger waar we ze konden vinden, omdat ze sinds het laatste bezoek van onze gids verder waren getrokken.

In Mongolie is het geen punt om onverwachts op bezoek te komen bij deze trekkende boeren. Het is namelijk onmogelijk vooraf afspraken te maken, zoals wij gewend zijn per telefoon o.i.d. Natuurlijk had VSO wel allerlei eten en water meegenomen, maar als ze dat niet hadden gedaan hadden we vast ook genoeg te eten en drinken gehad. In Mongolie hebben reizigers die op het platteland langskomen meestal een lange reis achter de rug en dus over het algemeen dorst. Het eerste wat je krijgt is een soort melkthee met een beetje zout erin en dat is best lekker. Verder kregen we brood en eigengemaakte kaas. De gids heeft allerlei dingen uitgelegd over het leven van trekkende boeren, de opbouw en inrichting van een Ger en allerlei andere gebruiken. Een paar ervan wil ik jullie niet onthouden. Als Mongoolse boeren alcohol drinken na een maaltijd schenken ze een klein beetje in een klein kommetje. Je moet dat met je rechterhand aanpakken en dan kun je twee dingen doen. Ervan drinken of met je linker ringvinger en duim een klein beetje in de lucht schieten ten teken dat je het niet wilt drinken. Wat je altijd moet doen is met je linker ringvinger de engeltjes, die zoals men geloofd op je linker en rechter schouder zitten om je te beschermen, een klein beetje geven. Boven in het centrum van een Ger zit een grote houten ring, waar de daklatten aan bevestigd worden, met daaraan een touw. Als het hard waait wordt aan dat touw iets heel zwaars gebonden, zodat de Ger niet om- of wegwaait. Dat touw is dus heel belangrijk en moet ook erg sterk zijn. Een goed touw gaat van vader op zoon etc. en Mongolen binden aan dat touw belangrijke symbolen, zoals een stukje haar van een paard dat hen heel lang goede diensten heeft bewezen. Water halen de boeren bij een bron of rivier, ze hebben soms een zonnepaneel voor energie en ze gebruiken een kachel voor koken en warmte. Om te stoken gebruiken ze opgedroogde mest van hun vee. Om het vuur aan te houden gebruiken een soort steen, dat heel lang heet blijft en in aanraking met hout of stro weer vlammen geeft.

Via de school waar we mongools leren kregen we vorige week de gelegenheid om naar een liefdadigheidsdiner te gaan, ten bate van het enige kinderziekenhuis in Mongolie. Moesten we wel aardig wat geld voor betalen in Mongoolse termen, maar David, zijn partner Gek en ik besloten toch te gaan. Het was een bijzondere ervaring om meerdere redenen. We zaten aan een ruim van eten en drinken voorziene tafel met mensen van de school en hun vrienden. Eerst waren er allerlei dankbetuigingen aan een delegatie uit Korea van een organisdatie die aan het ziekenhuis een gebouw en de benodigde inrichting cadeau had gedaan. Vervolgens was er een soort Cabaret-achtige show, die een mix was van moderne Mongoolse zang en dans en vertolkingen van westerse zang en dans. Zo kwamen Edith Piaff, ABBA en anderen voorbij, was er een heuse breakdanse show naast traditionele dans, etc., alles uitgevoerd door Mongoolse artisten. Werkelijk heel erg goed. Daarna ging de Wodka rond en kwamen de vertegenwoordigers uit Korea en van het ziekenhuis bij elke tafel een toost uitbrengen. Er werd iets langer bij onze tafel stilgestaan, want ... Wij drieen waren de enigen Europeanen, en dat viel even op. Dankzij vertalingen van onze leraressen erg leerzaam alles die avond.

De komende week hebben we nog grotendeels een middagprogramma van VSO en ontmoeten we ook onze werkgevers, die uitgenodigd zijn voor een meeting. Ik hoop dat de mijne in de gelegenheid is te komen. Vanaf a.s. zaterdag gaan we bij een Mongoolse familie in huis wonen gedurende 5 dagen. Uiteraard blijven we in de ochtend gewoon naar onze Mongoolse lessen gaan in het Bridge Internatianal College, zoals onze school voluit heet.

Drukke periode. Probeer voor vertrek naar Nalaikh nog een bericht te plaat