Bijna in Nalaikh

De laatste twee weken in country training in Ulaanbaatar zitten erop.
De vierde week, behalve school, veel VSO training gehad gericht op onze specifieke plaatsing en rol als VSO-er. O.a. het Lotuscentrum bezocht. Dit is 1 van de 14 opvangcentra voor kinderen die op straat worden gevonden of elders alleen worden achtergelaten in UB. Dit centrum is opgericht door een non en heeft de mogelijkheid 150 kinderen op te vangen, scholing te geven, huisvesting en voeding. Van sommige kinderen is nog niet bekend of ze echt geen ouders hebben en de leiding van het centrum doet er alles aan om te achterhalen of een kind nog ergens familie heeft. Van andere kinderen is wel bekend dat er nog familie is, maar dan kan die familie niet voor deze kinderen zorgen. De opvangcentra zijn alle particulier initiatief en zijn voor hun inkomen afhankelijk van donaties. Van Maria (een VSO-volunteer uit Engeland) hoorden we dat ze naast losse donaties ook vaste donateurs hebben, waaronder wat rijkere Mongoliers. Maria heeft van tekeningen van kinderen uit het opvangcentrum anzichtkaarten laten maken, die erg mooi zijn geworden. Mocht iemand belangstelling hebben voor deze kaarten, dan hoor ik dat graag. Ze kosten plm. 5 euro voor 6 verschillende. Uiteraard komen er nog verzendkosten bij, maar met een grote bestelling (b.v. meerdere bestellingen) kan ik er 1 pakje van maken en dan valt het wel mee. Kerstkaart idee?????

Vorige week vrijdag hebben we op school ons eerste mongoolse lied geleerd. Dat kwam erg mooi uit, want 's middags ontmoetten we onze werkgevers voor het eerst en we hadden er zoveel lol in, dat we besloten het ten gehore te brengen. Dat bleek een briljant idee. Onze werkgevers waren aangenaam verrast en sommigen gingen meezingen. Mongoliers houden erg van zingen, zij doen dat vaak ook in de bus als ze ver moeten reizen. Het ijs was meteen gebroken en het werd een erg leuke middag.

Mijn werkgever, mr. Dasjdolgor, de manager van het distriktziekenhuis in Nalaikh, is een erg aardige man. Hij is naast manager ook chirurg en aan de glans in zijn ogen te zien is hij dat laatste ook erg graag. Hij had mijn nieuwe vertaalster meegenomen. Ik heb echt erg veel geluk, want het is gelukt om iemand te vinden die in Nalaikh woont en (ja zeker!!!!!) 5 dagen per week beschikbaar is. Misschien heeft het geholpen, dat ik in de Ger de engeltjes op mijn schouders ook wat te drinken heb gegeven, je weet maar nooit. Het wordt nog wel een hele klus, want ze spreekt basis conversatie Engels en verder niet, maar..... alles is te leren.

De week zijn we allemaal bij een familie thuis gebleven voor een aantal dagen. Mijn familie was echt heel erg leuk. Ze spraken geen woord Engels, maar hadden een soort travelboekje mongools-engels gekocht om met me te kunnen praten. Met dat boekje en twee woordenboeken en hun ongelooflijke inzet hebben we echte gesprekken gevoerd. Een paar dingen wil ik even apart noemen. Zondag om 19.30 maakte Tjimgee (de vrouw) me duidelijk dat we naar hun zomerhuis gingen. Het bleek, dat haar man met enkele bouwvakkers een nieuw huis aan het bouwen zijn ver buiten UB tegen een bosrand aan. Toen we aankwamen gingen we eerst hout sprokkelen in het bos en toen bleek dat in de kelder op een houtkachel ons diner werd gekookt door een van de bouwvakkers. Het was er aarde donker omdat het al laat was, ze nog geen electriciteit hebben en er slechts 3 kaarsjes brandden, die ergens in de muur waren geprikt. Met 12 mensen hebben we iets gegeten wat zij vast hebben herkend op smaak, maar ik weet werkelijk niet wat het was. Het enige wat ik herkende waren stukjes aardappel en stukjes schapenvlees, maar het was best lekker. Verder heeft Tjimgee woensdagmiddag enkele uren vrij genomen van haar werk om de boedistische tempel te bezoeken waar zij als familie normaliter naar toegaan en de lama (of een leider monnik dat is niet helemaal duidelijk geworden) te ontmoeten. Zij heeft me een zakje kruiden gegeven die ik in mijn nieuwe apartement moet branden. Dat ritueel is om het een veilig thuis voor je te maken. Verder heb ik samen met haar 4 mongoolse gerechten klaargemaakt en alles als recept opgeschreven, zodat ik het in mijn eigen apartement na kan maken. De kinderen wilden speciaal mijn productie proeven om te zien of ik het goed had gedaan. Well, ik ben volgens hen geslaagd voor die test. Met de kinderen allerlei Mongoolse spelletjes gedaan, die met lossen woorden (met dank aan het woordenboek) en handen en voeten werden uitgelegd.

Al met al hele leuke periode met een ongelooflijk gastvrij en gezellig gezin.

Gisteren met de hele groep uit eten geweest, omdat het de laatste avond zou zijn, dat we nog allemaal in UB zijn. Morgen vertrek ik naar Nalaikh. Ik heb begrepen, dat er iets is met de sleutel en laatste controle door mijn werkgever, waardoor ik pas morgen (zaterdag) en niet vandaag ga.

Ik heb er erg veel zin in om me te settelen en maandag echt aan het werk te gaan. Rest mij hier in UB nog een paar regelzaakjes. Koffers zijn gepakt. Nalaikh here I come.